Lavabo

Konwisarstwo było rzemiosłem zajmującym się wyrobem naczyń i innych przedmiotów użytkowych z cyny. Ze względu na trwałość surowca i estetykę wyrobów wykonywano z niej elementy wyposażenia kościołów, zamków oraz domów zamożnych mieszczan. Na obszarze Pomorza jeden z prężniej działających cechów konwisarzy znajdował się w Szczecinie, gdzie w okresie od XV do połowy XIX stulecia funkcjonowało ponad stu rzemieślników, którzy zawodowo zajmowali się tym rodzajem rzemiosła.

Johann David Kayser prowadził swój warsztat odlewniczy od 2. połowy XVIII do początku XIX stulecia, a po jego śmierci działalność kontynuowała wdowa. Spośród kilku wyrobów jego autorstwa jakie obecnie znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie prezentowane lavabo jest jednym z bardziej efektownych i bogato dekorowanych przedmiotów.

Lawetarze przyjmowały różne formy, od prostych zbiorników i zestawów naczyń po bardziej skomplikowane fontanny, urządzenia wmontowane w meble, czy osobne pomieszczenia. Stosowane były przede wszystkim w zakrystiach kościołów bądź też przed klasztornymi refektarzami. Kapłani używali ich do obmywania swoich dłoni podczas przygotowywania darów w czasie odbywającej się mszy lub innych nabożeństw. Lavaba często posiadały oryginalne zdobienia, zależnie od przeznaczenia oraz zamożności zamawiającego. Do ich wytworzenia wykorzystywano kamień, ceramikę i różnego rodzaju metale, jak mosiądz, a niekiedy także szkło. Skromniejsze cynowe egzemplarze częściej pojawiały się we wnętrzach mieszkalnych.

Anna Lew-Machniak