Bransoleta żmijowata

Bransoleta z Bożychutomia reprezentuje okazy tzw. żmijowate, ze względu na charakterystyczny kształt zakończeń. Jest charakterystycznym elementem stroju germańskiej ludności kultury wielbarskiej z I/II wieku. Ludność reprezentującą tę kulturę identyfikuje się z Gotami i Gepidami. Społeczności wielbarskie zajmowały Pomorze w okresie od I do 1. połowy V wieku. Słynęły z bardzo mocno rozwiniętej metalurgii metali kolorowych, w tym zaawansowanego złotnictwa. Ludność kultury wielbarskiej chowała swoich zmarłych zarówno niespalonych, w obrządku szkieletowym, jak i po spaleniu zwłok, w obrządku ciałopalnym. Zaznaczyć trzeba, że obrzędowość pogrzebową kultury wielbarskiej wyróżnia eliminacja z wyposażenia grobów uzbrojenia i ogólnie przedmiotów z żelaza. Bransolety spotykane są zazwyczaj w grobach kobiecych wraz z fibulami, zapinkami służącymi do spinania odzieży, okuciami pasa i innymi ozdobami stroju i ciała. Bransoleta z Bożychutomia wykonana została z brązu, zgodnie z tradycją kultury wielbarskiej, ale znane są również okazy z metali szlachetnych, głównie srebra. Pochodzi z wyposażenia grobu ciałopalnego, popielnicowego, który został odkryty przypadkowo w 1879 roku. Funkcję popielnicy pełnił wysoki kubek z taśmowatym uchem o nisko umieszczonym załomie brzuśca, który podobnie jak bransoleta żmijowata jest także elementem charakterystycznym dla kultury wielbarskiej.

Bartłomiej Rogalski