Igielnik

Igielniki należą do bardzo rzadko spotykanej kategorii przedmiotów znajdowanych na stanowiskach archeologicznych. Z terenu całej Polski znanych jest zaledwie kilkanaście okazów. W literaturze określane są jako pojemniki, futerały służące do przechowywania oraz zabezpieczania przed złamaniem lub zgubieniem metalowych igieł i szpilek do szycia. Najliczniejszą grupę reprezentują igielniki wyrabiane z uciętych końcówek poroża. Ich obróbką zajmowali się wyspecjalizowani rzemieślnicy - rogownicy. Ponadto znane są przedmioty wykonane z kości, drewna, metalu, rzadziej ze skóry. W budowie są proste, niedużej długości o rurkowatej średnicy, zamykane od góry zatyczką. Do jednych z ciekawszych, odmiennych form należy zabytek z Wolina w kształcie ryby z wyraźnie wyszczególnionymi płetwami, zdobiony ornamentem oczkowym.

Prezentowany igielnik, datowany na 2. połowę X wieku, pozyskano w trakcie badań wykopaliskowych na grodzisku wczesnośredniowiecznym w Kamieniu Pomorskim przeprowadzonych w 1960 roku przez Władysława Garczyńskiego (1925-2010). Jego powierzchnię pokrywa zdobienie w postaci uproszczonej plecionki. W górnej części ścianek znajdują się otwory służące do przewlekania rzemienia mocowanego do paska lub na szyi.

Grzegorz Durdyń