Przybornik krawiecki na igły

Przybornik krawiecki do przechowywania igieł wykonany z różnych materiałów i o zróżnicowanych kształtach to przedmiot, który niegdyś był w posiadaniu każdej kobiety. Szycie, haftowanie, a także tkanie, wraz z przygotowaniem nici czy wełny były przez wiele stuleci domeną kobiet. Uczyły się ich, będąc młodymi dziewczynami i korzystały z tej wiedzy przez całe życie. Tylko pochodzenie i poziom życia odróżniały, co i jakimi nićmi kobiety szyły i haftowały. W tradycyjnej kulturze ludowej, w której wieś jest samowystarczalnym, zamkniętym „przedsiębiorstwem”, przygotowaniem materiału tkackiego, tkaniem, szyciem, ozdabianiem i naprawą odzieży, bielizny, pościeli zajmowała się każda gospodyni, osobiście przyuczając do tych czynności córki. Naturalnie, niektóre kobiety były bardziej uzdolnione, np. hafciarki, które wykonywały hafty na koszulach, chustach na zamówienie za opłatą w monecie lub w naturze. Była to ceniona na wsi forma dodatkowego zarobku.

Przybornik, który zachował się w zbiorach muzealnych należy do cennym obiektów. Jest przykładem indywidualnego, a zarazem twórczego podejścia do zadania, jakim jest bezpieczny sposób przechowywania igieł. Patrząc na wykonanie przybornika, a szczególnie na mało wprawnie wyszyty haft o kwiatowym motywie oraz inicjały F.J. i datę roczną 1820 należy przypuszczać, że jego pomysłodawczynią i wykonawczynią była młoda osoba, być może starsza dziewczynka. Jej przybornik ma kształt książeczki, której „okładki” uszyto z aksamitu, a cztery „kartki” wykonano z miękkiej wełny w naturalnym kolorze. Każda z kartek służyć mogła do wbijania igieł, szpilek, agrafek posegregowanych według funkcji czy wielkości.

Iwona Karwowska