Komoda

Prostopadłościenna komoda o trzech szufladach, z których górna jest dwukrotnie niższa od pozostałych. Blat bardzo nieznacznie wysunięty jest w stosunku do korpusu, podobnie jak krawędź dolnego wieńca, tworząc delikatnie wyartykułowane poziome podziały. Przednie naroża blatu i korpusu zostały ścięte pod kątem 45 stopni. Nogi o przekroju kwadratu, zbieżne, u nasady podwyższone o kwadratową kostkę, z przodu obrócone zostały o kąt 45 stopni w stosunku do lica, dzięki czemu tworzą płynną kontynuację ściętych naroży. Lica szuflad opatrzone zostały parami prostokątnych antab o ośmiobocznych szyldach, a pomiędzy nimi pośrodku – owalnymi szyldzikami kluczyn od zamków zamykających szuflady.

Komoda stanowi przykład popularnego w drugiej ćwierci XIX wieku mieszczańskiego stylu biedermeier, wywodzącego się z klasycyzujących form stylu cesarstwa, ale ponad ciężką, pompatyczną, imperialną estetykę przedkładającego prostotę, oszczędność formy, funkcjonalność i wygodę. Charakterystyczne jest tutaj zastosowanie mahoniowego forniru o słojach tworzących malowniczy rysunek, układanego w sposób lustrzany, oraz bardzo prostych geometrycznych form. Metalowe okucia o prostych, wyważonych formach podkreślają intensywny kolor forniru. Całość sprawia wrażenie surowej, eleganckiej prostoty.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.