Fotel

Fotel o półkolistym siedzisku, wsparty na czterech wąskich zbieżnych szablastych nogach o zaokrąglonych krawędziach. Przednie nogi wygięte w przód, w górnej partii ozdobione płaskorzeźbioną wolutą skierowaną ku tyłowi, tylne – ze względu na ustawienie na łuku są odgięte do tyłu i na zewnątrz. Odchylone nieco do tyłu oparcie jest pełne, od góry łukowato zamknięte, płaszczowo wygięte zgodnie z zarysem siedziska, i spływa łagodnie na boczne oskrzynie siedziska, a następnie znajduje kontynuację w wygiętych łukowato ku górze, wachlarzowato rozszerzonych wspornikach poręczy. Nieco poniżej górnej krawędzi oparcia, pośrodku, znajduje się podłużny poziomy owalny otwór stanowiący uchwyt. Poręcze o okrągłym przekroju, nieco węższe u góry i rozszerzające się ku dołowi, płynnie spływają od górnej części oparcia i zwijają się u dołu w nieduże woluty opierając się wspornikach. Carga jest prosta, gładka, nad nogami przechodząca w prostopadłościenne kostki. Siedzisko i oparcie są tapicerowane i zostały obite malinowym atłasem w paski naprzemiennie gładkie i z drobnym ornamentem roślinnym.

Fotel stanowi parę z fotelem o numerze inwentarzowym Wil.4030.

Mebel formą i materiałem (ciemne drewno) nawiązuje do estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.