Didrachma

Początki mennictwa na wyspie Rodos przypadają na ostatnią ćwierć VI wieku p.n.e. Prawdziwy jego rozwój nastąpił później, kiedy trzy rodyjskie poleis (miasta–państwa) założyły miasto Rodos (408/407). Poświęcone było Heliosowi, którego mieszkańcy uważali za swojego przodka ze względu na związki boga z nimfą Rodos. Znakomite położenie wyspy na szlaku handlowym wiodącym w kierunku zachodniego wybrzeża Azji Mniejszej i Egiptu sprzyjało bogaceniu się jego mieszkańców. Choć potęga Rodos wyrosła na handlu zbożem, oliwą i winem, to róża stała się symbolem wyspy. Obecna na monetach przenosiła treści w podwójnym znaczeniu, jako nazwa wyspy i ważny produkt (olejek różany) tego regionu. Na początku IV wieku p.n.e. pojawiły się srebrne monety Rodos, na których widniała głowa Heliosa – boskiego opiekuna i róża, symbol nawiązujący do nazwy miasta. Pieniądze Rodos bite początkowo w chioskim systemie wagowym zdobyły tak wielką popularność, że szybko nazwano go rodyjskim.

 Strona główna prezentowanej didrachmy odnosiła się do Heliosa postrzeganego jako uosobienie Słońca, źródło wszelkiego życia i regeneracji. Zwraca uwagę promienista korona – atrybut bóstwa bardziej tutaj przypominająca wychodzące na wszystkie strony języki ognia kojarzące się z grzaniem i ciepłem. Wyrazem kultu Heliosa na Rodos był jego ogromny pomnik postawiony u wejścia do portu, tzw. kolos rodyjski zaliczony do siedmiu cudów świata starożytnego. Rewers didrachmy przedstawia kwiat róży z pąkiem, symbol niezniszczalności, tajemnicy i zwycięstwa, nad którym umieszczono nazwę miasta POΔION (Rodion – Rodos). Prezentowany okaz jest wspaniałym przykładem sztuki hellenistycznej, chrakteryzującej się głębokim reliefem, ozdobnością i plastycznością obu przedstawień.

Genowefa Horoszko