Tłok pieczętny

Po wygaśnięciu dynastii Gryfitów i zakończeniu wojny trzydziestoletniej obszar Księstwa Pomorskiego został w 1654 roku podzielony pomiędzy Szwecję i Brandenburgię. Stolica księstwa wraz z sąsiednimi terenami przypadła Szwecji. Władcy brandenburscy traktowali jednak ten podział jako tymczasowy. Dążyli do wyparcia Szwedów z Pomorza i przyłączenia Szczecina do swojego państwa. Pierwszą próbę podjęli w 1659 roku. Pamiątką tego wydarzenia jest pieczęć miejska Szczecina z 1660 roku. Starannie ryty w brązie tłok przedstawia w polu ukoronowaną miejską tarczę herbową z trzymaczami pod postaciami lwów. Całość otacza wieniec laurowy. Pole pieczęci od napisu otokowego oddzielają dwie koncentryczne obwódki, jedna ciągła oraz druga składająca się z szeregu trójliści. Obwódka zewnętrzna przy krawędzi tłoka ma także charakter laurowego wieńca. Trzymacze w formie lwów, podobnie jak korona znajdująca się nad tarczą herbową, obce heraldyce pomorskiej, zostały zaczerpnięte z państwowej heraldyki szwedzkiej. Szczecin otrzymał prawo udostojnienia swojego herbu takimi elementami od króla szwedzkiego Karola X Gustawa (1622–1660). W ten sposób władca okazał wdzięczność miastu za opowiedzenie się po stronie szwedzkiej i bohaterską obronę przed wojskami brandenbursko-cesarskimi w 1569 roku. Znakiem tego zwycięstwa jest wieniec laurowy także o silnej wymowie symbolicznej. W latach 1676 i 1677 elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm I (1620–1688) jeszcze dwukrotnie oblegał Szczecin, który ostatecznie skapitulował w 1678 roku. Jednak już w następnym roku Wielki Elektor musiał zwrócić miasto Szwecji. Ostatecznie Hohenzollernowie odkupili Szczecin wraz z okolicznymi ziemiami w 1720 roku.

Mieszko Pawłowski