Pejzaż zimowy

W latach 30. XX wieku Trachter często odwiedzał Kazimierz i Zakopane – dwie oddalone od siebie kolonie artystyczne. Odnajdował w nich ducha odległych od cywilizacji nostalgicznych miejsc, dających szansę prostego i bezpośredniego obcowania z krajobrazem. W swojej twórczości upamiętniał różne pory roku, nakładając na widoki miast odmienne malarskie filtry i interpretacje.

Pejzaż zimowy ukazuje malowniczo osadzone drewniane zabudowania, wkomponowane w tło określone przez miękkie zarysy tatrzańskiego krajobrazu. Pejzaż wyciszony, pozbawiony ludzkiej obecności, ewokuje harmonijne stopienie domostw z otaczającym krajobrazem. Rozległa pokrywa śniegu staje się zarazem pretekstem dla różnicowania skali barwnej, przełamanej błękitami i żółcieniami.

Zimowy, tatrzański pejzaż Trachtera staje się symbolicznym zapisem tęsknoty XX-wiecznych artystów szukających w kameralnych miasteczkach swoistej życiowej postawy i filozofii. Pusty krajobraz przyjmuje spersonalizowany charakter, odtwarzając łagodne współistnienie przyrody i kultury, ujętych w harmonijną kompozycję piętrzących się planów: zaśnieżonej drogi, drewnianych domów, miękkiej linii horyzontu wyznaczonej grzbietami wzniesień i świetlistą taflą błękitnego nieba. Mitologia małego miasteczka wypełnionego ciszą i spokojem odsłania pierwotny sens pogodnej egzystencji, paradoksalnie przyczyniając się do wykreowania pozycji malowniczych miasteczek jako atrakcyjnego celu masowej turystyki.

Marcin Lachowski