Siekierka typu Ubiedrze, siekierka typu wschodniobałtyckiego

Wspaniała, masywna siekierka z brązu charakteryzuje się bardzo efektownym, wachlarzowato uformowanym ostrzem. Co ciekawe, jego krawędź na całej długości jest tak samo tępa i gruba, co oznacza, że narzędzie nie było nigdy używane do cięcia czy rąbania. Faktyczne przeznaczenie przedmiotu jest bez wątpienia zagadkowe. Siekierka wchodzi w skład skarbu złożonego z czterech bliźniaczych egzemplarzy, który odkryto w 1936 roku podczas kopcowania ziemniaków, na polu młynarza Maaβa z Ubiedrza. Narzędzia znajdowały się w warstwie piasku, na głębokości około 40 cm od powierzchni gruntu i według słów znalazcy ułożone były w krzyż. Do zbiorów Muzeum Krajowego w Szczecinie (Pommersches Landesmuseum in Stettin) przekazał je nauczyciel szkoły średniej, pan Haack z Bobolic – opiekun zabytków archeologicznych powiatu koszalińskiego, który zabezpieczył znalezisko na miejscu odkrycia. W sierpniu 1944 roku siekierki wraz z innymi cennymi zabytkami zostały ewakuowane w głąb Niemiec z uwagi na powtarzające się naloty alianckie. Do Szczecina powróciły w 2009 roku w wyniku polsko-niemieckiej wymiany dawnych zabytków archeologicznych. Depozyt został w całości opublikowany w 2012 roku, w okolicznościowym ilustrowanym katalogu pt. „Zaginione – Ocalone. Szczecińska kolekcja starożytności pomorskich / Lost – Saved. The Pomeranian Antiquities Collection of Szczecin”. Siekierka z Ubiedrza, datowana na 1. połowę II okresu epoki brązu (lata ok. 1600–1500 BC), reprezentuje rzadko spotykany typ, którego występowanie ograniczone jest do obszaru Środkowego Pomorza i Mazur.

Dorota Kozłowska