Bransoletka z paciorków szklanych, zbiór paciorków

„Bransoletka” z Rzędzin to zbiór 28 małych ciemnoszafirowych, niezdobionych paciorków szklanych oraz jednego większego, w przybliżeniu czworokątnego, z charakterystycznymi wypustkami-guzkami. Faktyczna rola tych koralików, które w chwili odkrycia nie były na nic nawleczone, jest niestety trudna do określenia. Być może łączyły się w bransoletkę, a być może były elementami innych ozdób. Paciorki wchodzą w skład dużego skarbu, w którym znajdowały się ozdoby i narzędzia z brązu, umieszczone pierwotnie w glinianym naczyniu. Depozyt ten znaleziono przypadkowo w 1884 roku podczas rozrzucania kopców ziemniaków. W 1944 roku większość skarbu została wywieziona na zachód Niemiec i ukryta przed zniszczeniem wojennym i grabieżą. Ponowne scalenie skarbu nastąpiło dopiero w 2009 roku, w efekcie polsko-niemieckiej wymiany dawnych zbiorów archeologicznych. Depozyt z Rzędzin jest jednym z ciekawszych znalezisk archeologicznych. Reprezentuje nieliczną grupę skarbów pomorskich z IV okresu epoki brązu (lata ok. 1100–900 BC), które w swoim składzie nie mają ozdób brązowych typu „łużyckiego” ale wyroby charakterystyczne dla nordyjskiego kręgu kulturowego, który obejmował rozległe tereny południowej Skandynawii oraz północnych Niemiec. Drobne paciorki szklane należą do rzadkich znalezisk, natomiast duży koralik z guzkami jest okazem unikatowym w Polsce. Analogiczne do niego egzemplarze znane są ze Szwajcarii, Niemiec, Czech, Grecji i Chorwacji. Przypuszcza się, że paciorki z Rzędzin zostały wykonane w odległej Italii.

Dorota Kozłowska