Jesień

Edward Wittig dzięki wstawiennictwu Józefa Leskiego, dyrektora warszawskiego Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, uzyskał w 1900 roku stypendium umożliwiające wyjazd do Paryża. W tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych zapisał się do pracowni sędziwego Huberta Ponscarme’a, a poza uczelnią terminował w warsztacie jego dawnego ucznia Alexandre’a Charpentiera. Pod wpływem dzieł Auguste’a Rodina Wittig postanowił jednak przejść do atelier wychowanków wielkiego nowatora – Madeleine Jouvray i Luciena Schnegga. Dzięki nim poznał nie tylko samego Rodina, lecz także Antoine’a Bourdelle’a i Charlesa Despiau. Od 1903 roku brał udział w Salonie Niezależnych, Wiosennym i Jesiennym. W pierwszej dekadzie XX wieku wykonał szereg aktów kobiecych, których forma ewoluowała od swobodnej, płynnej linii secesji ku zwartym, monumentalnym i spokojnym bryłom nowego klasycyzmu. Fazę przejściową stanowiła grupa dzieł o klarownym układzie, opartym na kontrastach wyraźnie rozgraniczonych brył (Bożyszcze, 1906; Wyzwanie, 1907; Kobieta, 1908). W akcie Ewa (1911), którego marmurowa wersja stanęła w paryskim Trocadéro, a brązowy odlew w warszawskim Parku Ujazdowskim, widoczne były jeszcze reminiscencje liryzmu przełomu wieków. Statuetka Jesień (1913), znajdująca się w zbiorach szczecińskich, wyraźnie nawiązuje już do postrodinowskiej Pomony Aristide’a Maillola. Francuski artysta, wielokrotnie wracający do tematu kobiety dzierżącej jabłka w zgiętych w łokciach rękach, wykonał w ciągu swego życia liczne wersje wizerunku bogini sadów. Pierwszy model zaprezentował w 1910 roku podczas Salonu Jesiennego, a rzeźba ozdobiła docelowo salon muzyczny w moskiewskim pałacu Iwana Abramowicza Morozowa. Do tego samego cyklu należały: Flora (z opuszczonymi ramionami), Wiosna (dotykająca dłońmi dekoltu) oraz Lato (z jedną ręką opuszczoną i drugą zgiętą w łokciu). Wittig wyposażył swoją wersję Pomony w wielki kosz owoców, który bogini trzyma oburącz ponad głową.

Szymon Piotr Kubiak