![E/9247/ML E/9247/ML - Rzeźba drewniana, pełna, polichromowana, przedstawiająca św. Jana Nepomucena. Zakomponowana frontalnie. Twarz owalna, płaska, lekko zwrócona w prawą stronę. Karnacja podkreślona białą farbą. Policzki czerwone. Oczy obwiedzione czarnym konturem. Brwi czarne, proste, nieregularne. Spod czarnego biretu widoczne brązowe włosy, ułożone w fantazyjne pukle. Wąsy sumiaste oraz mała bródka, czarne. Sutanna i komża ułożone w głębokie fałdy. Peleryna ciemnozielona podkreślona nieregularnymi żłobieniami. W zgiętej prawej ręce krucyfiks. Prawa noga lekko wysunięta do przodu, zgięta w kolanie. Stopy niewidoczne.
Konserwacja: 1985 r.](/brepo/panel_repo/2022/04/14/rr7dvc/contain-360-1000-max-e-9247-ml-001.jpg)
Święty Jan Nepomucen
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Sztuka Ludowa Lubelszczyzny (XVII – 1. połowa XX wieku)
W wiejskich małych kościołach, przydrożnych kapliczkach (patrz: E/8062/ML, E/9247/ML) albo jako samodzielne figury, ustawione tylko na postumencie bez zadaszenia, można spotkać wiele rzeźbiarskich przedstawień świętych patronów (patrz: E/6353/ML, E/16137/ML). Należy do nich także postać św. Jana Nepomucena, popularnego w całej Polsce patrona mostów i grobli, opiekuna w czasie powodzi, orędownika tonących. Rzeźby z jego podobizną fundowano zazwyczaj do kapliczek wznoszonych nad brzegami rzek i przy płyciznach pozwalających na ich przekroczenie wpław. Zdarzały się figury na miedzach, ich zadaniem było chronienie plonów przed gradobiciem i suszą.
Kult świętego rozprzestrzenił się w Polsce na przełomie XVII i XVIII wieku. Figury zaś do dziś często są potocznie nazywane Nepomukami. Prawdopodobnie miało na to wpływ domniemane miejsce urodzenia świętego. Według przekazów była nim miejscowość Pomuk, która po połączeniu z sąsiednimi Přesanicami przyjęła nazwę Nepomuk. Jan Nepomucen (około 1350–1393) był kanonikiem w czeskiej Pradze. Funkcjonują różne wersje przyczyn jego męczeńskiej śmierci. Najbardziej znana mówi, iż podczas konfliktu pomiędzy królem Władysławem IV Luksemburskim a arcybiskupem Pragi Jan Nepomucen popadł w niełaskę, ponieważ nie chciał zdradzić królowi tajemnicy spowiedzi jego małżonki, Zofii Bawarskiej. Został uwięziony, torturowany nakłuwaniem i przypalaniem ciała, następnie zrzucony z mostu Karola do Wełtawy, w której utonął. Wobec zachowania milczenia stał się również patronem spowiedników i szczerej spowiedzi.
Rzeźby, często w zgodzie z barokową tradycją w kontrapoście, przedstawiają Świętego w stroju kapłańskim: sutannie, krótkiej białej komży, stule, z peleryną na ramionach i birecie na głowie. W prawej ręce święty trzyma krzyż, w lewej niekiedy liść palmy symbolizujący męczeństwo. W niektórych wizerunkach do ust przytyka palec w geście zachowania tajemnicy. Często wokół głowy jest umieszczona kolista aureola złożona z pięciu gwiazd. Dodatkowymi atrybutami mogą być: klucz, książka, list, kłódka, pieczęć lub most.
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
rzeźba
Technika
polichromia, rzeźbienie
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
1890 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
1890 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna