Widok ogólny Lublina

U schyłku XIX wieku Lublin był stolicą guberni lubelskiej, stanowiącej administracyjną część Królestwa Polskiego. Miasto rozwijało się w tym czasie dosyć prężnie. Dzięki sprawnym połączeniom komunikacyjnym kwitł handel. W 1877 roku uruchomiono sieć kolejową łączącą Lublin z Warszawą i Kowlem. Na przedmieściach rozbudowywały się dawne tereny poklasztorne. Przybywało nowych ulic i budynków o charakterze fabrycznym oraz gmachów użyteczności publicznej. Od czasów powstania styczniowego niemal czterokrotnie wzrosła liczba mieszkańców.

Rozbudowa Lublina nie przebiegała jednorodnie. Po 1864 roku poza granicami administracyjnymi miasta znalazł się dzierżawiony od prawie pół wieku folwark Bronowice. Przestrzeń oddzielająca go od zabudowy ściśle miejskiej pozostawała niezagospodarowana. Dynamiczny rozwój przestrzenny nie objął także najstarszej części Lublina, usytuowanej na wzgórzu Staromiejskim. Dawna zabudowa w połączeniu z otwartą przestrzenią malowniczo wpisywała się w krajobraz. Taką panoramę Lublina od strony Starych Bronowic widać na fotografii Aleksandra Stepanoffa z końca XIX wieku. Na pierwszym planie ogromny pas zieleni z rozrzuconymi gdzieniegdzie niskimi parterowymi domkami. W tle wyrasta gęsto zabudowane miasto z rozpoznawalnymi wieżami Bramy Krakowskiej oraz kościołów – ówczesnego pobernardyńskiego, katedralnego oraz byłego dominikańskiego, które są położone pomiędzy dwoma gmachami publicznymi, symbolizującymi ład i porządek. Po lewej, wśród miejskich budynków, widnieje Nowy Ratusz, będący siedzibą władz miejskich. Po prawej, pozostający na uboczu zamek, pełniący wtedy rolę więzienia.