Tłok pieczętny

W godłach cechowych iglarzy dominują wizerunki igieł i haczyków do wędek, jak na pieczęci iglarzy z Anklam z 1632 roku. Tłok pieczęci opracowany został wyjątkowo starannie. W polu, w kreskowej obwódce, umieszczono tarczę herbową w późnorenesansowym kształcie, na której położono igłę w słup i skrzyżowane haczyki do łowienia ryb. Tarcza ma tzw. szrafowanie. Jest to technika stosowana w heraldyce, używana do oddawania barw herbowych za pomocą kropek lub kresek. W tym przypadku rytownik użył kropek, co oznacza, że chciał przedstawić złoty kolor tarczy. Grawer zadbał również o precyzyjne wykonanie napisu otokowego. Część pracująca tłoka wykonana w brązie została zgrzana z metalową rękojeścią, która w górnej części jest rozklepana. Przypomina tłok menniczy, w który uderzano młotem. Nasuwa to przypuszczenie, że pieczęć nie służyła jedynie do odciskania w laku, ale mogła również funkcjonować jako tzw. pieczęć sucha, odciskana na papierze lub na papierze łączonym następnie z lakiem lub opłatkiem. Tłok cechu iglarzy z Anklam jest przykładem tzw. heraldyzacji godła cechowego. Użycie tarczy herbowej, szrafowanie jej pola oraz specyficzne ustawienie elementów godła miało na celu uczynienie ze znaku cechowego swego rodzaju herbu, dodatkowo udostojnionego przez biegnący wzdłuż rantu laurowy wieniec.

Mieszko Pawłowski