Imbryk

Pękaty korpus naczynia nabiera większej dekoracyjności dzięki malowniczemu puklowaniu, które wywołuje grę świateł i cieni na „ruchliwej” powierzchni, a pionowe żeberkowania dodają lekkości. Złotnik zadbał też o wygodę użytkowników, zaopatrując imbryk w ucho kościane, które wygląda elegancko, a do tego chroni przed poparzeniem, bo nie nagrzewa się od gorącej herbaty wewnątrz.

Twórcą imbryka jest najwybitniejszy XIX-wieczny złotnik warszawski – Karol Malcz. Urodzony w 1797 roku był wnukiem również znanego złotnika, Jerzego Bandaua I, u niego pewnie rozpoczął naukę zawodu. W 1828 roku założył własną firmę, która rozwijała się znakomicie i w roku 1841 zatrudniała już około pięćdziesięciu pracowników. Stale rozbudowywana i modernizowana istniała do II wojny światowej. W ciągu blisko czterdziestu lat pracowitego życia Karol Malcz zbudował największą w tym czasie wytwórnię sreber w Polsce. Aż do śmierci w 1867 roku nie tylko nią zarządzał, ale też zajmował się projektowaniem wyrobów, a ważne zlecenia wykonywał osobiście. Był wyrazicielem ducha epoki, bo tworzył wyroby o wielkiej różnorodności form, prezentujące cechy różnych stylów: baroku, rokoka, klasycyzmu, a nawet dają się zauważyć wpływy orientalne. Wielkość produkcji sprawiła, że srebra Malcza spotyka się często zarówno w kolekcjach muzealnych, jak i zbiorach prywatnych. Dominują wśród nich zastawy stołowe i sztućce, ale wykonywał też naczynia i sprzęty sakralne oraz luksusowe przedmioty użytkowe, jak na przykład przybory do pisania.

Barbara Czajkowska