Pinceta

Ponadczasową formę tych doskonale zachowanych szczypczyków odnaleźć można w wielu współczesnych pincetach kosmetycznych. Jednak w odróżnieniu od używanych obecnie przyborów, powierzchnię zabytku pokrywa zielona tzw. szlachetna patyna, która charakteryzuje wiele znalezisk archeologicznych wykonanych z brązu. Wzdłuż brzegów szczypczyków biegnie drobny nacinany ornament, natomiast po środku ramion rozmieszczono trzy niewielkie guzki pełniące funkcję ozdobną, ale także wyznaczające dokładne miejsce dla palców uruchamiających przyrząd.

Przedmiot pochodzi z cmentarzyska ludności kultury łużyckiej, odkrytego w południowo-zachodniej części Cmentarza Centralnego w Szczecinie (dawniej Hauptfriedhof). Pierwsze informacje o odsłonięciu, podczas robót ziemnych, urn pradziejowych na tym terenie pojawiły się w lokalnej prasie w kwietniu 1907 roku. Sześć popielnic i szpilę z brązu, zabezpieczył wówczas dr Hugo Lemke (nauczyciel, historyk, długoletni przewodniczący szczecińskiego Towarzystwa Historii Pomorza i Starożytności, honorowy Konserwator Zabytków Kultury). Prace wykopaliskowe w obrębie nekropoli podjął tuż po zgłoszeniu odkrycia, Adolf Stubenrauch, wieloletni opiekun zbiorów wspomnianego Towarzystwa i miłośnik archeologii. W sumie zostało przez niego udokumentowanych 60 grobów, były to głównie pochówki popielnicowe bez kamiennego obwarowania oraz pojedyncze groby bezpopielnicowe. Niektóre urny miały pokrywy w formie mis, nieliczne zawierały drobne przedmioty z brązu. Prezentowane szczypczyki stanowiły wyposażenie grobu nr 36. Tkwiły w misowatej urnie, w której oprócz przepalonych kości był także bardzo zniszczony trzpień szpili z brązu.

Znalezisko ze Szczecina datowane na V okres epoki brązu, czyli na lata około 900–750 BC, reprezentuje typ zdobionej pincety, który na terenie Polski znany jest zaledwie z kilku odkryć ograniczonych do Pomorza. Podobne egzemplarze rejestrowane są często w Danii, Szlezwiku-Holsztynie i północnych Niemczech.  

Dorota Kozłowska