Liściak

Opisywany zabytek został znaleziony w miejscowości Jaszczów, w powiecie łęczyńskim. Jest jednym z najstarszych zabytków w kolekcji Muzeum Narodowego w Lublinie, ponieważ został wykonany około 10 tysięcy lat temu przez przedstawiciela istniejącej wówczas kultury świderskiej.

Nazwa wywodzi się od stanowiska archeologicznego w miejscowości Świdry Wielkie, która obecnie jest częścią miasta Otwock, gdzie jeszcze w czasach przedwojennych odkryto obozowisko naszych przodków.

Społeczności kultury świderskiej to przede wszystkim łowcy reniferów, a ten niekompletnie zachowany do naszych czasów zabytek jest ściśle powiązany ze sposobem życia ówczesnych ludzi. To właśnie za pomocą takich liściaków, używanych jako ostrze strzał łuku, polowano na te zwierzęta.

Dawni łowcy przemieszczali się za migrującymi reniferami, zakładając niewielkie obozowiska (często jedno- lub dwuszałasowe) w pobliżu rzek. Budulcem takich szałasów (które wyglądem i funkcjonalnością przypominały indiańskie tipi) były właśnie skóry upolowanych zwierząt, ciepła zaś dostarczało umieszczone wewnątrz ognisko.

Dzięki badaniom traseologicznym (czyli takim, które za pomocą specjalistycznych mikroskopów badają pozostawione ślady użytkowania na zabytkach) wiemy, iż liściaki krzemienne służyły przede wszystkim jako groty strzał łuku, rzadziej zaś jako narzędzie krzemienne używane w codziennych pracach gospodarskich.