Odpoczywający atleta | Ruhender Athlet

Georg Kolbe był synem mistrza malarskiego Theodora Emila Kolbego. W latach 1893–1894 pobierał naukę w Szkole Rzemiosł Artystycznych w Dreźnie, jednak już w 1895 roku zdecydował się na przeprowadzkę do Monachium. Tam zapisał się początkowo na prywatne kursy Simona Hollosy’a, lecz ze względu na trudności finansowe przeniósł do tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, najpierw do klasy Gabriela von Hackla, a następnie Ottona Seitza. W 1897 roku wyjechał na kilka miesięcy do Paryża, gdzie studiował w Académie Julian. W latach 1898–1901 przebywał w Rzymie, nawiązując kontakt z Augustem Gaulem i Augustem Krausem, a zwłaszcza Louisem Tuaillonem, którzy przekonali Kolbego do zajęcia się rzeźbą. W 1909 roku artysta wziął udział w paryskim Salonie Jesiennym oraz odwiedził tamtejsze atelier Auguste’a Rodina. Dekadę później Kolbe został przyjęty do Pruskiej Akademii Sztuki, mianowany prezesem Wolnej Secesji i uhonorowany tytułem profesora. Jego ówczesne rzeźby, o szorstkiej powierzchni załamującej światło wzorem dzieł Rodina, ewokowały skojarzenia ze sztuką zaprzyjaźnionych ekspresjonistów. Podróż do Grecji wzmogła zainteresowanie klasyczną rzeźbą statuaryczną. Mimo wzrastającej liczby heroicznych posągów Kolbego, stosunek nowej nazistowskiej władzy wobec reprezentowanej przez artystę stylistyki był ambiwalentny. Część jego prac została po 1933 roku usunięta z przestrzeni publicznej, ale pojawiały się nowe zlecenia. Należał do nich posąg Odpoczywającego atlety zdobiący dziedziniec centralnego kompleksu sportowego w Berlinie-Charlottenburgu, gdzie w 1936 roku rozegrano XI Letnie Igrzyska Olimpijskie. Statuetka szczecińska stanowi pomniejszoną wersję tej kompozycji.

Szymon Piotr Kubiak