Scena z trylogii Henryka Sienkiewicza

Scena z Trylogii stanowi przykład zainteresowań artystów twórczością Henryka Sienkiewicza. Wykonana przez Władysława Barwickiego kompozycja jest kopią obrazu Piotra Stachiewicza. Trylogia inspirowała artystów od momentu ukazania się w 1883 roku pierwszych odcinków w warszawskim „Słowie” i krakowskim „Czasie”. Najwcześniejsze „ilustracje” wykonali znani i popularni artyści: Juliusz Kossak, Stanisław Batowski i Piotr Stachiewicz. Ich malarskie wizje znalazły uznanie szerokiej publiczności i kręgów znawców. Stworzone przez tych malarzy wyobrażenia ukazujące epizody i postacie z Trylogii czy Quo vadis przez długi czas funkcjonowały jako wzory, wręcz gotowe klisze, którymi posługiwali się inni artyści, reżyserzy, wytwórcy pamiątek. Realistyczne przedstawienia, nasycone dbałością o wierność epoce, w powszechnej opinii zawierały ducha Sienkiewiczowskiej prozy, odpowiadały patriotycznym nastrojom, wzniecały nostalgię za odchodzącą w przeszłość barwną kulturą staropolską.

Barwicki był poetą, malarzem, rzeźbiarzem, społecznikiem. Poza warszawskim okresem studiów (u Wojciecha Gersona) mieszkał i pracował w Lublinie. Artysta działał na rzecz rozwoju kulturalnego miasta. W 1924 roku (wraz z Krystynem Wiercieńskim) założył szkołę artystyczną. Przez lata uczył rysunku w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Ludwiki Mehofferowej, do której uczęszczała między innymi Hanna Rudzka-Cybis.

Barwicki zajmował się malarstwem ściennym. Jego polichromie znajdują się we wnętrzach lubelskich klasztorów i kościołów na Lubelszczyźnie. Wykonywał dekoracje malarskie dla teatrów, znanych cukierni i restauracji. W 1915 roku opublikował zbiór wierszy Lublin w pieśni, który stanowił rodzaj wierszowanego przewodnika po zabytkach. W tekst zostały wplecione podania i legendy (na przykład o sądzie diabelskim) oraz opisy zwyczajów i obrzędów (procesja Bożego Ciała, hejnał z Bramy Krakowskiej). Autor włączył do zbiorku własne ilustracje: personifikację Bystrzycy, Sąd Trybunalski, Sen Leszka Czarnego.
W spuściźnie artysty dominują portret, malarstwo religijne i historyczne. W swoich realizacjach często sięgał po symbol i alegorię. Posługiwał się rozmaitymi technikami. Dzieła Barwickiego „posiadały wytworny charakter poczucia linii, a w barwie tworzyły harmonię i siłę” („Głos Lubelski” 1933, nr 4).

Bożena Kasperowicz