Gramatyka języka łacińskiego

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku zawiązało się Polskie Towarzystwo Filologiczne, wywodzące się z Lwowskiego Towarzystwa Filologicznego, które skupiało nauczycieli szkół gimnazjalnych i uczelni wyższych. Celem stowarzyszenia była obrona oraz promowanie języków klasycznych, których nauczanie na przełomie XIX i XX wieku zaczęło słabnąć w wyniku zamiany gimnazjów klasycznych na gimnazja realne. Wiązało się to z likwidacją nauczania greki oraz znaczną redukcją lekcji łaciny. W odrodzonej Polsce były dość znaczne różnice w poziomie wykształcenia młodzieży, nastąpiła reorganizacja szkolnictwa. W 1932 roku w wyniku reformy oświaty zlikwidowano gimnazja 8-letnie, w ich miejsce wprowadzono 6-letnią szkołę powszechną, następnie 6-letnią szkołę ogólnokształcącą podzielono na 4-letnie gimnazja i 2-letnie licea. Niestety reforma zamiast pomóc w podniesieniu poziomu nauczania łaciny i greki, ponownie jeszcze bardziej ją zredukowała. Nie umniejsza to jednak faktu, że wśród młodzieży chęć poznawania i zdobywania nowych umiejętności skutkowała dość dużym zainteresowaniem nauką języków klasycznych. Pierwszym autorem podręcznika był Zygmunt Samolewicz, filolog klasyczny, nauczyciel gimnazjalny i inspektor szkół średnich we Lwowie. Zajmował się gramatyką języków starożytnych, filozofią grecką oraz dydaktyką. Propagował nowe metody nauczania, opracował osiem podręczników do nauki łaciny i greki. Twierdził, że każdy światły człowiek musi znać języki klasyczne, bo to od nich wywodzą się poszczególne języki narodów Europy. Drugi z autorów – Tomasz Sołtysik – to wybitny nauczyciel, filolog klasyczny. W lwowskich szkołach nauczał greki i łaciny, w sprawach oświaty był w Galicji autorytetem – we wszystkich ważniejszych kwestiach dotyczących szkół ludowych, w szczególności średnich, zasięgano jego opinii. W jego publikacjach widoczne jest dążenie do demokratyzacji szkoły, nauki samodzielnego myślenia i unowocześniania metod nauczania.