Chrystus Frasobliwy

Wizerunek Chrystusa frasobliwego zajmował w kulturze ludowej pozycję uprzywilejowaną. To metaforyczne podsumowanie Męki Pańskiej jest nieformalnie uznawane za symbol dawnej polskiej sztuki ludowej. Drzeworyt Albrechta Dürera z tytułowej strony Małej Pasji uważa się za jego pierwowzór w sztuce dewocyjnej. Wizerunek silnie zespolił się jednak z religijnością ludową – ucieleśniał Boga rozumiejącego wszelkie ludzkie biedy, który nie pozostawi ludzi bez opieki i nadziei. Świątkarze inspirację do wykonywania figur czerpali z rzeźb gotyckich czy barokowych znajdujących się w kościołach (patrz: E/7372/ML).

Rzeźba pochodzi z cmentarnej kaplicy nagrobnej drążonej w pniu. Posiada cechy formalne południowolubelskiej grupy (z okolic Biłgoraja, Janowa Lubelskiego i Hrubieszowa; patrz: E/357/ML). Twórca połączył w niej jednak różne motywy ikonograficzne: Chrystus, w ujęciu gotyckim w przepasce biodrowej (perizonium) i koronie cierniowej, został przedstawiony dodatkowo z berłem królewskim (charakterystycznym dla okresu baroku) w formie trzciny, symbolem męki. Jego ekspresyjna twarz wyraża smutek, ból i umęczenie, a krwawe łzy płynące z oczu nadają twarzy tragiczny wyraz. Dodatkowo zwraca uwagę schematyczne zaznaczenie czaszki Adama, na samej podstawie pomiędzy stopami postaci. Prawdopodobnie jej znaczenie dla rzeźbiarza nie było jasne, a wzorował się tylko na innych przykładach Chrystusowego przedstawienia.