Kieliszek z herbem Lubomirskich

Kieliszek do wina wykonany został około 1725 r. w manufakturze szkła pod Lubaczowem, zwanej Hutą Kryształową, założoną w 1717 r. przez hetmana Adama Mikołaja Sieniawskiego. Był on żonaty z Elżbietą Lubomirską, córką Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, właściciela Łańcuta w latach 1699-1702. W zbiorach szkła polskiego w Łańcucie najliczniejsza jest grupa zabytków z tejże pobliskiej huty. Była to jedna z najstarszych manufaktur szkła, która w produkcji swoich wyrobów osiągnęła bardzo wysoki, europejski poziom ich wykonania. Kierował nią Franciszek Fremel, znakomity specjalista saski sprowadzony do Polski w 1710 r. przez Augusta II Sasa. Huta czynna była przez cały wiek XVIII. Wyrabiano w niej szkła stołowe i świeczniki. Powyższy kieliszek wykonany został ze szkła cienko wydmuchanego, zabarwionego fioletem. Jest to kieliszek z dużą, okrągłą stopą, z tralkowym, fasetowanym trzonem, o stożkowej czarze szlifowanej we wzór „karpiej łuski”, dołem z pionowymi fasetami. Czara zdobiona jest z przodu dwoma kartuszami z herbami: Szreniawa i Mniszech – Józefa i Teresy z Mniszchów Lubomirskich, umieszczonymi w rezerwowym medalionie, na tle udrapowanego płaszcza gronostajowego zwieńczonego mitrą książęcą. Dno stopy od spodu oszlifowane jest owalnymi, promieniście ułożonymi fasetami. W zbiorach Muzeum – Zamku w Łańcucie znajdują się cztery takie kieliszki.

Barbara Trojnar