Stół

Po zakończeniu rewolucji francuskiej i upadku dyrektoriatu, programowo deklarującego  prostotę w urządzaniu wnętrz, na początku XIX w. sztukę zdominował nowy styl. Pojawił się z przyjściem do władzy Napoleona Bonaparte i nazywany był stylem cesarstwa – po francusku „empire”. Nowa moda wyrażała osobiste upodobania Napoleona I zainspirowanego potęgą starożytnych cywilizacji – greckiej, rzymskiej i egipskiej. Empire stał się propagandowym narzędziem gloryfikacji Cesarstwa Francuskiego i jego władcy. Rozpowszechniony w Europie, styl rozwijał się na terenie Polski, zapatrzonej w zwycięstwa militarne Napoleona, dającego nadzieję na odzyskanie utraconej niepodległości kraju. W urządzaniu wnętrz nową modę wyróżniały bezpośrednie zapożyczenia wzorców starożytnych. Tam, gdzie ich brakowało, tworzono pseudo antyczne dzieła. Szczególnie dobrze widać to w meblarstwie. Moda empirowa narzucała ścisłą symetrię, gładkie płaszczyzny i wyraziste linie. Początkowo meble wykonywano głównie z mahoniu, w późniejszym okresie mahoniu używano w postaci cienkiej okleiny – forniru, którym pokrywano konstrukcje wykonane z innych gatunków drewna. Do starożytnych epok nawiązywały nie tylko kształty mebli, ale także ozdoby, odlane z brązu i złocone. Prezentowany stół ozdobiono rozetami i palmetami mocowanymi w eksponowanych miejscach na tle drewna. Do typowych elementów dekoracyjnych należą odlane popiersia sfinksów zastosowane u nasady nóg i lwie łapy, użyte u podstawy nów mebla, podobnie jak w należących do kompletu fotelach, krzesłach i kanapie (S.7786MŁ; S.7831 – 7839MŁ; S.7841MŁ).
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967