Pejzaż podgórski

Twórczość Stanisława Kamockiego wywodzi się z symbolistycznego kultu natury, interpretowanej syntetycznymi formami, regularnymi podziałami, a jednocześnie wyraźnymi kolorystycznymi akcentami. Jako wybitny uczeń Jana Stanisławskiego w całej twórczości wyrażał zainteresowanie pejzażem, odtwarzając pogodne sceny podgórskiego krajobrazu, wyrażającego spokój, harmonię, wewnętrzną jedność przyrody. Warsztat malarski Kamockiego rozwijał się poprzez adaptację wzorów Cézanne’a i jasnej palety kolorystów. Pejzaże z okolic Krakowa, a także górskie krajobrazy wyznaczały trwały repertuar tematów wydobywających zachwyt naturą, ale także poszukiwanie różnych sposobów budowania malarskiej ekspresji. Kolorystyczne akcenty prowadziły do zinterpretowania obrazu według plastycznych prawideł, łączenia i harmonizowania skali barwnej.

Pejzaż podgórski jest świadectwem dojrzałych poszukiwań malarskich. Wyróżnia się wyraźnym kadrowaniem, ciepłą kolorystyką, zbliżeniem stogów siana, pomiędzy którymi jest wyobrażona pasąca się krowa, w dali odcina się górski krajobraz ujęty chłodnymi błękitami. Pejzaż ma swoją wewnętrzną konstrukcję, łączącą bliski detal i odległe pasmo wierzchołków zamknięte taflą nieba. Logika kształtowania obrazu wyraża się także szczególną techniką – impastowo kształtowanej partii pierwszego planu i miękko potraktowanej horyzontalnymi pociągnięciami partii wyobrażającej daleki dystans. Obraz, skupiony na odtwarzaniu nastrojowości krajobrazu, staje się także obszarem realizacji nowoczesnego programu malarskiego, w którym wyobrażenia odsłaniają proces plastycznego opracowania, ujawniają ślad malarskiego gestu.

Marcin Lachowski