Krzesło

Oto krzesło. Rokokowy mebel. Skupieni na jego pochodzeniu, cechach stylistycznych, kształcie i ozdobach zapominamy, że sprzęt ten spełniał  funkcję użytkowo-reprezentacyjną. Jego szkieletowa konstrukcja jest jedną z najczęściej stosowanych w czasach nowożytnych. Podstawę siedziska tworzy oskrzynienie złożone z czterech połączonych ramiaków. Od spodu z naroży oskrzynienia wychodzą wygięte nogi, które w rokokowych krzesłach zazwyczaj nie mają łączyn. Boczne ramiaki oparcia stanowią przedłużenie tylnych nóg. Konstrukcję oparcia domykają ramiaki poziome. W prezentowanym egzemplarzu istnieje prześwit pomiędzy siedziskiem i oparciem, wykonanymi w pełnej tapicerce. Szkielet mebla jest ukształtowany i ozdobiony w typowy dla stylu rokoka sposób. Zapoczątkowany we Francji w czasach panowania króla Ludwika XV styl rokoko ogarnął całą Europę. W Austrii i na terenach pozostających pod wpływem dynastii Habsburgów, rokoko przeżywało największy rozkwit w czasach panowania cesarzowej Marii Teresy Habsburg. Od jej imienia środkowoeuropejska odmiana rokoka nazywana jest stylem Marii Teresy lub terezjańskim. W tej odmianie rokokowe dekoracje są dodatkiem do konstrukcji i nie naruszają tektoniki mebla, co widać na prezentowanym egzemplarzu.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967