Flet

Kielich – flet wykonany został w pierwszej połowie XVIII w., przypuszczalnie w manufakturze szkła pod Lubaczowem, zwanej Hutą Kryształową, założoną w 1717 r. przez hetmana Adama Mikołaja Sieniawskiego. Był on żonaty z Elżbietą Lubomirską, córką Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, właściciela Łańcuta w latach 1699-1702. W zbiorach szkła polskiego w Łańcucie najliczniejsza jest grupa zabytków z tejże pobliskiej huty. Była to jedna z najstarszych polskich manufaktur szkła, która w produkcji swoich wyrobów osiągnęła bardzo wysoki, europejski poziom ich wykonania. Kierował nią Franciszek Fremel, znakomity specjalista saski, sprowadzony do Polski w 1710 r. przez Augusta II Sasa. Huta czynna była przez cały wiek XVIII. Wyrabiano w niej szkła stołowe i świeczniki. Wśród kielichów wiwatowych charakterystyczne były flety do szampana, o wąskiej i wysmukłej czarze na tralkowym trzonie i okrągłej stopie. Powyższy kielich wykonany jest z bezbarwnego szkła. Jest to kielich z dużą, okrągłą stopą o podwiniętym brzegu, z tralkowym, dętym trzonem, o wysmukłej, stożkowatej czarze spiczasto zakończonej. Czara zdobiona jest rżniętą postacią orła z rozpostartymi skrzydłami stojącego na trawie, z głową zwróconą ku symbolowi słońca (twarz z promieniami). Poniżej festony kwiatowe. Brzeg naczynia z bordiurą frędzlową.

Barbara Trojnar