Spodnie konopne "skośniaki"

Spodnie męskie z pierwszej połowy XX wieku zostały uszyte z grubego, wytrzymałego płótna konopnego wykonanego na warsztacie tkackim. Są szyte ręcznie z dwóch płatów materiału o długości 82 cm i szerokości nogawki 30 cm. W górnej części tkanina jest podwinięta i przeszyta, a w powstały w ten sposób tunel został przeciągnięty sznurek utrzymujący spodnie w pasie. U dołu każdej nogawki, od strony wewnętrznej, jest niewielkie rozcięcie, które umożliwiało łatwiejsze wkładanie stosunkowo wąskich nogawek. Tego typu portki, bo tak chłopi nazywali ten element ubioru, były zakładane na co dzień do pracy. Zimą noszono je jako bieliznę. Zakładano wówczas nawet po dwie–trzy pary, aby zabezpieczyć się przed zimnem. Spodnie tego rodzaju – robocze, były szyte we własnym zakresie przez gospodynie domowe na potrzeby codzienne, a te noszone do stroju świątecznego, zazwyczaj jedna para, były zamawiane u krawców i wykonywane z sukna. Zakładano je na mszę niedzielą czy inne ważne uroczystości.

Był to element garderoby przypisany tylko mężczyznom. Chłopcy mogli założyć portki dopiero w wieku dwunastu lat, wcześniej nosili, podobnie jak dziewczynki, długie koszule, prawie do kostek. Odświętne spodnie otrzymywał kawaler, kiedy miał się starać o względy przyszłej żony. Spodnie w modzie kobiecej przyjęły się dopiero w latach 50. minionego stulecia. Kobiety w naszym kraju pierwszy raz na ulicach stolicy wystąpiły w sukni spodniowej projektu Poireta w 1911 roku, co zostało przyjęte bardzo krytycznie.