Fibula

Zabytek stanowi część zespołu ozdób brązowych (patrz także: 1396/A/ML/1,3-4; więcej informacji o okolicznościach odkrycia zespołu i jego interpretacji patrz 1396/A/ML/1). Ażurowa fibula jest elementem dwuczęściowej ozdoby składającej się dodatkowo z ażurowej trójkątnej zawieszki z wisiorkiem. Obie ozdoby musiały być ze sobą połączone łącznikiem, najprawdopodobniej kółkiem, które nie przetrwało do naszych czasów. W podobny sposób połączono drugi człon ozdoby – trójkątną zawieszkę z wisiorkiem (patrz: 1396/A/ML/3).

Fibule wykorzystywano dawniej do spinania szat, głównie na ramionach, piersiach, zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. W dużym uproszczeniu można stwierdzić, iż podobną funkcję pełnią dziś agrafki, z tym że fibule były jednocześnie ozdobami.

Prezentowana tu fibula nie jest kompletna, zachowała się jedynie ozdobna soczewkowata tarczka. Na stronie spodniej widać zachowany z jednej strony haczyk, z drugiej zaś uszko służące do przymocowania szpili.

Ozdobę tę poza skuciem trzech guzków wykonano w formie niszczejącej – techniką wosku traconego. Polegała ona na stworzeniu ozdoby z wosku, następnie oblepieniu go gliną. Gdy całość wypalano, wosk wypływał, a na jego miejsce wlewano płynny metal, po czym rozbijano glinę i otrzymywano produkt finalny.

Fibule dzięki zmieniającej się szybko modzie różniły się w kolejnych okresach kształtem, formą zdobienia oraz wykonaniem. Opracowano wiele pomocnych archeologom ich typologii. Jedna z takich klasyfikacji, stworzona przez szwedzkiego badacza Oscara Almgrena, zawiera ponad 200 typów fibul zmieniających się na przestrzeni około 700 lat. Dzięki temu dziś, znajdując te zabytki w obiektach archeologicznych, łatwiej można datować same fibule, a co za tym idzie – również obiekt, w którym się znajdowały.