Char-á-Bancs

Char-à-bancs to wyjazdowy, czterokołowy pojazd w stylu węgierskim do powożenia bez służby w pięciokonnym zaprzęgu. Zakupiony został przez Romana Potockiego w wiedeńskiej renomowanej wytwórni Jacoba Lohnera. Ten stylowy brek ma skrzyniowe proste, czarne wasągowe nadwozie wypełnione imitacją plecionki z kosza oraz takie same -jedno za drugim- trzy dwuosobowe siedzenia. Przednia ławka dla powożącego ma klin stangrecki, dwie pozostałe jedynie płaskie materace siedzisk. Wszystkie mają bryczkowe oparcia z wąską tapicerowaną deską oraz metalowe poręcze boczne, tapicerowane granatowym suknem. Ostatnia ławka przeznaczona jest dla dwóch służących. Po bokach przedniego siedzenia mocowane są latarnie oraz koło ręcznego hamulca. Przy ukośnym, przednim podnóżku znajduje się drewniany fordekiel z uszatymi, metalowymi uchwytami umieszczonymi po bokach. Przy ostatnim siedzeniu dla służących znajdują się poziome, krótkie drewniane wachlarze oraz wiklinowy kosz na parasole i laski. Tym węgierskim szarabanem w pięciokonnym, węgierskim zaprzęgu - dwa konie w dyszlu (bezpośrednio za pojazdem, po bokach dyszla) i trzy w lejcu (przed nimi doprzęgnięte do dyszla trzy, obok siebie konie), w stylowej węgierskiej uprzęży szorowej powoziła podczas wizyty w Łańcucie w 1897 roku arcyksiężna Stefania, wdowa po następcy tronu wiedeńskiego, arcyksięciu Rudolfie. Char-à-bancs w stylu węgierskim po rodzinie Potockich z Łańcuta zachowany poza tym w oryginalnym stanie to jeden z nielicznych takich pojazdów w Europie.

Aldona Cholewianka- Kruszyńska