Pucharek

Pucharek z kolekcji muzealnej wykonany ze cyzelowanego srebra, wyrób krakowski z początku XX wieku. Niewielki pucharek z wydłużoną czarą rozszerzającą się ku górze z wywiniętym brzegiem, dołem przechodzi w krótki trzon spoczywający na niskiej okrągłej profilowanej stopie. Czara dekorowana rytym ornamentem składającym się z owalnego ostro zakończonego medalionu, którego kontury składają się z wyraźnej zygzakowatej linii z inicjałem RB, ujętym górą i dołem w trójkokardę. Z dolnej trójkokardy wyrastają po trzy lancetowate liście różnej długości, najdłuższe ujmują medalion z obu stron. Czara u góry i dołu dodatkowo zdobiona falistą linią. Dekoracja przypomina hafty ludowe. U góry czary pod wylewem znaki złotnicze. Puchar to zwykle bardzo ozdobne naczynie do picia wina w formie czary wspartej na trzonie, stopie lub cokoliku. Czary pucharów mają przeróżne kształty, a do ich wykonania używano też oprócz srebra i złota rogów, muszli ślimaków (nautilus), łupin orzechów kokosowych zachowując ich kształt i kolor. Odmianą pucharu był kielich. Bardzo duży i ozdobny puchar stanowiący ozdobę stołu i służący do wznoszenia ważnych toastów nazywano roztruchanem. Puchary, którymi wznoszono toasty to wiwatowe lub kolejne - nazywane tak z powodu podawania naczynia z rąk do  rąk w czasie toastu. Istniały tez wilkomy dublety, kulawki i rytony. Wielkość pucharów bywała różna od mniejszych, które mieściły od ¼ do ½ litra do większych od 1 do 4 litrów, mniejsze nazywano pucharkami.
Przemysław Kucia