Fotel

W meblarstwie europejskim końca XVIII w. i pierwszych lat XIX w. zapanowała prostota. W tym czasie modę dyktował stonowany klasycyzm angielski oraz francuski Dyrektoriat inspirowany z jednej strony stylem Ludwika XVI, z drugiej – wyrazistymi formami meblarstwa angielskiego. Zdobnictwo staje się drugorzędne wobec tworzywa i racjonalnej konstrukcji mebla. Wykonywane są proste w formie, elegancko powściągliwe sprzęty z widoczną fakturą drewna. Szczególnie dobrze widać to na przykładzie mebli służących do siedzenia. W siedziskach i oparciach kanap, foteli i krzeseł dominują kwadratowe i prostokątne formy. Oskrzynienia siedzisk opierają się na prostych graniastych nogach lub toczonych kanelowanych na wzór francuskich z czasów Ludwika XVI. Krawędzie ramiaków podkreślają wykonane najczęściej z mahoniu konstrukcyjne elementy. Rozety z brązu złoconego, umieszczane niekiedy w miejscu połączenia ramiaków oraz inne powściągliwie używane ozdobniki, wydają się luksusowym dodatkiem. Pomimo prostoty meble tego typu są bardzo wygodne, przyjazne dla ludzkiego ciała unieruchomionego dłuższy czas w pozycji siedzącej. Toteż nic dziwnego, że były one wzorcem w XIX w., powielanym aż do początków XX w., gdy panowała tendencja kopiowania i naśladowania stylów minionych epok.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967