![E/6358/1/ML Obraz olejny na płótnie, w ramach bejcowanych, przedstawia Św. Barbarę. Postać zakomponowana centralnie, w partii pasa tułów lekko skręcony. Twarz pucułowata o karnacji bladoróżowej, wyraźnych migdałowych oczach z brązowymi źrenicami. Cienkie łuki brwiowe łączą się z wąskim nosem rozszerzającym się ku dołowi. Czerwone małe usta. Brązowe falujące włosy, rozdzielone po środku, spływają ku dołowi na ramiona, odsłaniając lewe ucho z małym kolczykiem. Włosy zdobi 8 drobnych sznurków perełek zebranych po dwa, po obu stronach głowy; powyżej uszy i poniżej korony koloru żółtego ozdobionej 4 brązowymi paskami, zakończonej 5 równobocznymi trójkątami. Postać odziana jest w jasnogranatową suknię z bufiastymi rękawami, wykończonymi wąskimi mankietami, a w partii dekoltu przewiązaną środkiem. Na suknię nałożona granatowa tunika. Na prawym ramieniu zielona pelerynka, spod której spływa czerwony płaszcz z brązowym podbiciem, zdobiony graficznym motywem żółtych kwiatów i spiralnych linii. Płaszcz spowija całą postać. Przerzucony przez lewe ramię, spływa ku dołowi. Prawa ręka ugięta w łokciu, uniesiona ku górze. W dłoni kielich koloru żółtego, z napisem IHS. Lewa dłoń oparta o rękojeść miecza. W tle, z prawej strony, okrągła dwuczęściowa budowla, przykryta cylindrycznym, czerwonym dachem. Tło obrazu czerwone, z lewem górnym fragmentem koloru żółtego.
Konserwacja: 1985 r.](/brepo/panel_repo/2022/04/16/pnxicn/contain-360-1000-max-e-6358-1-ml-001.jpg)
Święta Barbara (z feretronu)
1901 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Sztuka Ludowa Lubelszczyzny (XVII – 1. połowa XX wieku)
Ukrzyżowanie jako sposób zadawania śmierci, karę największą i najokrutniejszą, stosowano aż do IV wieku. Była to nie tylko śmierć w męczarniach. Stanowiła wyraz największego pohańbienia. Zapewne dlatego nie dotyczyła obywateli rzymskich, których uśmiercano przez ścięcie mieczem. Ukrzyżowanie stosowano wobec niewolników, zdegradowanych żołnierzy, złoczyńców, a także pierwszych chrześcijan.
Zanim skazany wyruszył na miejsce kaźni, był biczowany, często do nieprzytomności. Następnie udręczonemu przywiązywano rzemieniami do ramion poprzeczną belkę o długości 1,5–1,8 m, ważącą 37–54 kg. Skazanego eskortował oddział legionistów, a jeden z żołnierzy niósł tabliczkę z nazwiskiem i winą skazańca, później umieszczaną na szczycie krzyża. W przypadku Chrystusa brzmiał: INRI (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum, czyli Jezus z Nazaretu, Król Żydowski). Zwykle miejsce kaźni znajdowało się na obrzeżach miasta lub poza nim. Przejście tej trasy było więc szczególnym rodzajem udręczenia i upokorzenia, a jednocześnie barbarzyńskim widowiskiem dla zgromadzonych.
Rzymianie stosowali najczęściej dwa rodzaje krzyża. Pierwszy, zwany crux commissa, miał kształt greckiej litery Tau (T) i powstawał przez nałożenie belki poziomej na pionową. Drugi to krzyż łaciński, składany (crux immissa). Trzeci rodzaj, używany najrzadziej, to krzyż ukośny (crux decussata), powszechnie nazywany krzyżem św. Andrzeja; na takim bowiem miał zginąć jeden z apostołów. Niekiedy stosowano także odwrócenie krzyża łacińskiego – głową w dół miał zostać ukrzyżowany św. Piotr.
Po przybyciu na miejsce kaźni poprzeczną belkę czopowano na słupie. W jego środkowodolnej części mocowano niekiedy coś na kształt podpory, w celu podtrzymania nóg. Skazańcowi podawano mieszaninę mocnego wina z mirrą lub żółcią – jako łagodny środek odurzający. Następnie go ukrzyżowywano przy pomocy gwoździ o długości 13–18 cm i średnicy 1 cm. Śmierć następowała w czasie trzech–czterech godzin, choć agonia mogła trwać do trzech dni. W zwyczaju Rzymian jeden z żołnierzy przebijał ciało mieczem lub włócznią, zadając śmiertelny cios z prawej strony klatki piersiowej, co miało być potwierdzeniem zgonu skazańca. Cesarz Konstantyn Wielki, który przeszedł na chrześcijaństwo, zakończył politykę prześladowań chrześcijan i zakazał stosowania kary ukrzyżowania.
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
malarstwo, obraz
Technika
technika olejna
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1901 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Okręgowe w Toruniu
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna