Talerz

Po drugiej wojnie światowej na Pomorzu Zachodnim dokonana została prawie całkowita wymiana ludności. Nowi osadnicy zamieszkali w opuszczonych domach, w których pozostały meble, sprzęty kuchenne i naczynia.

Wśród przybyłych do miasta osób znajdowała się Helena Kurcyusz (1914-1999) – córka Zygmunta Słomińskiego, prezydenta Warszawy w okresie międzywojennym oraz Teresy z Paszkiewiczów Słomińskiej. Jeszcze przed rozpoczęciem drugiej wojny światowej, udało jej się ukończyć Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku była członkiem Pogotowia Technicznego niosącego pomoc rannym, z czasem rozpoczynając współpracę z konspiracyjnym Związkiem Walki Zbrojnej, a następnie Armią Krajową. W związku z działalnością w tych strukturach w październiku 1942 roku została aresztowana przez gestapo i uwięziona na Alei Szucha i na Pawiaku. Od stycznia 1943 do kwietnia 1944 roku przebywała w obozie koncentracyjnym na Majdanku, skąd przewieziono ją do obozu w Ravensbrück, a potem Neubrandenburga.

Po zakończeniu wojny, wracając do Warszawy zatrzymała się w Szczecinie, gdzie podjęła pracę w Wydziale Budownictwa Urzędu Miejskiego, a od roku 1946 – w Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego, pełniąc funkcję głównego urbanisty województwa szczecińskiego, a także prowadząc inwentaryzację zabytków. Helena Kurcyusz decydując się na pozostanie w Szczecinie, zamieszkała w willi przy ulicy Stanisława Wyspiańskiego 7, przejmując jednocześnie po poprzednich właścicielach meble, a także wiele ozdobnych naczyń. Jednym z nich był zachowany w dość dobrym stanie porcelanowy talerzyk, wyprodukowany przez jedną z najsłynniejszych i najdroższych manufaktur porcelany w Europie, Königliche Porzallen Manufaktur, sygnowany skrótem KMP. Wraz z innymi pamiątkami i przedmiotami osobistymi został przekazany do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie po śmierci Kurcyuszowej w 1999 roku.

Anna Lew-Machniak