Komoda

W XVIII w. komoda stała się sprzętem zarówno użytkowym, jak i reprezentacyjnym, spopularyzowanym i wytwarzanym w całej Europie. Komoda zajmowała eksponowane miejsce w pomieszczeniu, do którego była przeznaczona. Czasem ustawiana była na środku przy ścianie, niekiedy – między oknami na tle lustra, mogła występować w bliźniaczej parze flankującej kominek, wówczas miała zazwyczaj marmurowy blat z identycznego kamienia jak obudowa kominka. Komoda jest sprzętem skrzyniowym zbliżonym do prostopadłościanu, z szufladami lub jako szafka zamykana drzwiczkami. Nazwa mebla wywodzi się od łacińskiego „comodus”, które przeszło do francuskiego „commode” czyli wygodny. Od czasu, gdy pod koniec XVII w. we Francji pojawił się ten typ mebla, wykształciło się kilka jego odmian. Francuscy ebeniści wprowadzili i spopularyzowali różne rodzaje komód szufladowych. Do podstawowych wariantów należały mniejsze, o dwóch szufladach, na wysokich nóżkach, oraz duże, o trzech lub czterech szufladach na niskich nóżkach. Prezentowany mebel, zakupiony przez Muzeum-Zamek w  Łańcucie, należy do drugiego typu. W okresie późnego rokoka, komody, zachowując tradycyjny dla epoki kształt, wyróżniały się geometryzującym układem fornirów i intarsji oraz znaczną powściągliwością ozdób.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967