Naszyjnik

Zabytek należy do zespołu ozdób brązowych (patrz także: 1396/A/ML/1-3; więcej informacji o okolicznościach odkrycia patrz: 1396/A/ML/1).

Naszyjnik tordowany, czyli skręcony dookoła swej osi, został zrobiony z czworograniastego pręta brązowego. Wykonanie tej ozdoby polegało na rozgrzaniu materiału, następnie jego rozbiciu i skręceniu za pomocą narzędzi. Końce naszyjnika spłaszczono, a na końcówkach, mimo wykruszenia, zauważyć dziś możemy ślady pierwotnego zwinięcia w rurkę.

Ludność kultury łużyckiej, która około 2500 lat temu stworzyła tę ozdobę, stosowała różne techniki, aby uzyskać efekt tordowania. Oprócz wymienionej wykonywano tordowane naszyjniki w formach niszczejących (więcej o tej technice patrz: 1396/A/ML/2) lub też naszyjnik żłobiono mechanicznie narzędziami, by przypominał egzemplarz z Wakijowa.

Naszyjniki tordowane różniły się między sobą w zależności od czasu i miejsca wytworzenia. Główne różnice to: wielkość, sposób zakończenia, grubość pręta, a także gęstość i kierunek skrętów.

Opisywany zabytek nosi wyraźne oznaki długotrwałego użytkowania, które najbardziej są widoczne w części spłaszczonej. Fakt ten potwierdza ogólną tezę o tym, jak cenne były ozdoby brązowe dla społeczności w tamtych czasach.

Gdzie wytworzono taką ozdobę? Czy stworzył ją lokalny kowal, czy też sprowadzono ją z okolic? Najprawdopodobniejsze miejsce pochodzenia naszyjnika to kujawski ośrodek metalurgiczny. Stamtąd jako przedmiot wymiany za inne dobra dotarł w okolice dzisiejszego Wakijowa lub też trafił w to miejsce wraz z przemieszczaniem się ludności w kierunku południowo-wschodnim.