Legitymacja uczniowska

Z chwilą odradzania się państwowości polskiej działalność wznowiły wszystkie szkoły średnie istniejące wcześniej na terytorium Polski. Głównym ośrodkiem tego rodzaju szkół przez cały czas był Lublin, gdzie w 1918 roku działały: Gimnazjum Męskie Lubelskie im. Stanisława Staszica, Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, Gimnazjum Męskie im. Stefana Batorego, Prywatne Gimnazjum im. Vetterów oraz Gimnazjum Żeńskie Wacławy Arciszowej, Gimnazjum Filologiczne Heleny Czarnieckiej, Gimnazjum ss. Urszulanek, Gimnazjum Żeńskie im. Władysława Kunickiego. Ponadto funkcjonowały dwa gimnazja dla młodzieży żydowskiej – Gimnazjum Męskie Sz. Szpera i Gimnazjum Żeńskie Sz. Szpera.

W 1932 roku przeprowadzono reformę edukacji, która połączyła szkoły podstawowe z ponadpodstawowymi. Nauka w szkole podstawowej trwała siedem lat, jednak gdy uczeń chciał kształcić się dalej, zdawał do gimnazjum już po sześciu latach. Szkoła średnia dzieliła się odtąd na czteroletnie gimnazjum i dwuletnie liceum, po którym zdawano egzamin maturalny. Do systemu szkolnego włączono szkolnictwo zawodowe, tworząc gimnazja i licea zawodowe. Przez dwudziestolecie międzywojenne oprócz szkolnictwa państwowego istniało prywatne. Gimnazja prywatne nie miały jednak prawa wydawania państwowej matury, dlatego gdy przeprowadzano w nich egzaminy, zapraszano na nie wizytatora z kuratorium oświaty. Mniejszości narodowe, które stanowiły znaczną część społeczeństwa II RP, miały swoje szkolnictwo prywatne.

Szkoła Heleny Czarnieckiej powstała w 1904 roku, językiem wykładowym był rosyjski, w roku następnym wprowadzono język polski. Od początku mieściła się w budynkach przy ulicy Bernardyńskiej 13 w Lublinie. W 1918 roku stała się ośmioklasowym gimnazjum typu humanistycznego. Po 1932 roku w jego miejsce powstało czteroletnie gimnazjum ogólnokształcące i dwuletnie liceum humanistyczne. Działalność szkoły w 1939 roku przerwał wybuch wojny.