Przykucnięta Wenus

Alabastrowy posążek „Przykucniętej Wenus” jest zmniejszoną kopią rzymskiego, antycznego posągu marmurowego (wys. 82 cm) znajdujacego się w zbiorach Musei Vaticani (Museo Pio-Clementino) w Rzymie, wykonanego według greckiej rzeźby z brązu około 250 r. p.n.e. Przypuszcza się, że twórcą oryginału był Doidalses, rzeźbiarz z Bitynii. Rzymski posąg Wenus znaleziony został w Salone w 1760 r. Wenus, bogini miłości i piękna pokazana została nago, w chwili kiedy przygotowuje się do kąpieli, która była dla niej obrzędem religijnym. Ukazana jest w charakterystycznej pozie: przykucnięta na prawym kolanie, oparta lewym pośladkiem na wazie leżącej w tylnym narożniku podstawy, jej lewa ręka opuszczona jest przez lewe udo, a prawa wzniesiona tuż nad nim, zgięta w łokciu osłania piersi. Temat „Przykucniętej Wenus” cieszył się powodzeniem w sztuce XVIII i XIX w. Powstawały wówczas kopie posągu o wymiarach zbliżonych do oryginału, popularne były statuetki w marmurze i brązie. Niniejszy posążek wykonany został na początku XIX w., jego twórca nie jest znany. Przechowywany był w Galleria Testolini w Wenecji. Nabyty został przez łańcuckie muzeum w 1978 r. wzbogacając liczny tu zespół kopii rzeźb antycznych służących do dekoracji wnętrz. Rzeźba wystawiona jest w Sypalni Damskiej w Apartamencie Damskim. 

Barbara Trojnar