Taśma, wiązka taśmy, wiązka półsurowca

Prezentowana wiązka złożona z cienkich metalowych taśm należy do bardzo rzadkich znalezisk z późnej epoki brązu. Pod tą oryginalną formą kryje się surowiec brązowy, z którego po przetopieniu wyrabiano konkretne przedmioty. Warsztaty metalurgii brązu na obszarze dzisiejszej Polski pojawiły się najwcześniej na Śląsku, w Wielkopolsce oraz na Pomorzu. O ich istnieniu świadczą przede wszystkim znaleziska form odlewniczych, charakterystycznych narzędzi i tzw. odpadów powstających w procesie odlewania. Brąz jako surowiec docierał we wczesnych fazach epoki brązu na ziemie polskie głównie w postaci półproduktów (tzw. ozdób obręczowych czy siekierek) oraz uszkodzonych przedmiotów. W późniejszych okresach podstawowym jego źródłem był złom – uszkodzone i połamane wytwory brązowe. Występował też jako półsurowiec w formie brył (tzw. placków), sztabek, grubszego drutu lub taśm. Metal ten przetapiano w glinianych tygielkach. Osiągnięcie stanu ciekłego wymagało wysokiej temperatury, wynoszącej około 1000ºC, którą uzyskiwano poprzez wdmuchiwanie powietrza do wnętrza paleniska z węglem drzewnym. Prezentowany zabytek został odkryty pod koniec XIX wieku w dużym skarbie datowanym na V okres epoki brązu (lata ok. 900–750 BC), który składał się z narzędzi, broni, ozdób ciała i stroju, elementów uprzęży końskiej oraz przedmiotów związanych z metalurgią i odlewnictwem. Wszystkie brązy umieszczone były w pokaźnym naczyniu glinianym obok wielkiego kamienia, na łące należącej do Augusta Schiewera.

Dorota Kozłowska