Fotografia portretowa Haliny Olszewickiej

Halinie Olszewickiej udało się wyjść z getta w grudniu 1942 r. Schroniła się u siostry swojej matki – Ewy. Mąż Ewy, Stefan S., był Polakiem. Oboje aktywnie działali w strukturach polskiej lewicy. Przed wojną żyli w Rembertowie. W czasie okupacji mieszkali u siostry Stefana przy placu Żelaznej Bramy. Mimo ogromnego ryzyka przechowali również czasowo młodszego brata Haliny Olszewickiej – Jerzego. Obojgu rodzeństwu zorganizowano fałszywe dokumenty, Jerzy dostał tożsamość Mieczysława Olszewskiego z Lwowa. „Mam więc nową osobowość, z miasta, którego na oczy nie widziałem, jestem w Warszawie, w mieszkaniu działaczy lewicowych, jest tam i moja siostra, która zaledwie przed paru miesiącami opuściła getto, ja sam jestem w każdej chwili «do sprawdzenia» – istna sielanka” – pisał o swojej sytuacji z tego okresu Jerzy Olszewicki po latach („Losy Żydowskie. Świadectwo żywych”, pod red. M. Turskiego, Warszawa 1996). Pod przybranym nazwiskiem znalazł schronienie na wsi pod Mińskiem Mazowieckim. Dla Haliny Olszewickiej Stefan S. wynajął mieszkanie na poddaszu przy ul. Krochmalnej na terenie byłego getta.

12 sierpnia 1944 złożyła przysięgę, przystępując do powstania warszawskiego. Walczyła w 3 kompanii VIII zgrupowania Armii Krajowej w stopniu plutonowego.

Maciej Wzorek