Dworek szlachecki

Grafika przedstawia mężczyznę przy wejściu na podwórze, na którym stoi okazały dwór. Zadumany człowiek nie przekracza jednak otwartej furtki – stoi zamyślony, wsparty ręką o płot. Mężczyzna nie jest już młody, o czym świadczą przerzedzone włosy. Być może powrócił po latach do swojego domu, który istnieje już tylko fizycznie. Nie wie, co zastanie w opuszczonym budynku.

Ta smutna w wyrazie praca opowiada o powrocie do domu, który nie zawsze jest szczęśliwy. Na mężczyznę nikt nie czeka i nie wybiega mu na spotkanie. Wielkie podwórze przed dworem jest puste: nie biegają po nim dzieci, nie ma zwierząt, nawet psa, który by zaszczekał. Porośnięte jest gdzieniegdzie krzakami.

Dom ukazany na grafice to typowy dworek polski. Przez lata ewolucji zatracił cechy obronne i stał się głównie miejscem zamieszkania. Posiada cechy charakterystyczne: wysoki, łamany dach, bielone ściany oraz wejście w formie czterokolumnowego portyku zwieńczonego trójkątnym tympanonem. Oprócz funkcji mieszkalnej i prestiżowej dworek miał znaczenie symboliczne. W czasach zaborów był ostoją wartości patriotycznych i polskości. Spotykano się w nim na śpiewaniu pieśni, kultywowano tradycje, przechowywano pamiątki rodzinne. Nierzadko dwór był ośrodkiem konspiracji w okresie powstań narodowych. Niestety podczas represji popowstaniowych wiele dworów skonfiskowano, co przyczyniło się do ich zniszczenia.