Siekierka krzemienna

Prezentowany zabytek został znaleziony w roku 1951, podczas eksploracji neolitycznego grobu w miejscowości Stok, w powiecie puławskim. Podczas badań terenowych obiektu okazało się, że były tam szczątki dwóch osób oraz liczne wyposażenie grobowe, składające się z naczyń glinianych oraz narzędzi krzemiennych. Pośród nich występował opisywany przez nas artefakt – płaska, czworościenna siekiera, wykonana z krzemienia pasiastego, starannie wygładzona.

Archeolodzy zdołali określić, iż siekiera została stworzona przez przedstawiciela kultury amfor kulistych, który żył około 5 tysięcy lat temu. Nazwa pochodzi od charakterystycznych dla tej kultury naczyń o kulistym brzuścu.

Surowiec, z którego wykonano siekierę – krzemień, był od najdawniejszych czasów znakomitym materiałem służącym do wykonywania przeróżnych produktów.

Istnieje wiele odmian krzemienia, które różnią się od siebie zarówno wyglądem, jak i właściwościami. Odmiana pasiasta, z której zrobiono siekierę, doskonała jakościowo, jest jedną z najlepszych do wykonywania narzędzi. O walorach estetycznych niech świadczy fakt, iż nawet w czasach obecnych krzemień pasiasty jest bardzo często wykorzystywany do wykonywania biżuterii.

Krzemień użyty do wykonania narzędzia najprawdopodobniej pochodzi z kopalni krzemienia pasiastego, znajdującej się na terenie dzisiejszych Krzemionek Opatowskich, w której wydobywano ten minerał przez bardzo długi czas – zarówno w neolicie, jak i epoce brązu.

A jak wyglądał proces wykonywania krzemiennej siekiery?

Na początku z bryły surowca krzemiennego za pomocą kamiennego tłuka formowano ogólny kształt narzędzia. Następnie jego powierzchnie gładzono na kamieniu, by uzyskać pożądany kształt. Uzyskanie dobrego wygładzenia siekiery mogło trwać nawet do trzydziestu godzin.