Wycinanka

Wycinanką lubelską unowocześnioną, ale mocno opartą na tradycyjnych wzorach (patrz: E/433/ML, E/436/ML, E/457/ML) zajmuje się Anna Słabczyńska z Lublina (urodzona w 1959 roku). W dzieciństwie, które spędziła na podlubelskiej wsi Płouszowice Kolonia, podpatrywała babcię, Mariannę Kuwałek, wycinającą papierowe ażurowe formy. Dziś w swych pracach często korzysta z zachowanego zbioru babcinych „wystrzępioków”.

Wycina je zwykłymi nożycami krawieckimi bez szkiców i szablonów. Pomysły czerpie z otaczającego świata przyrody, jak większość wycinankarzy (patrz: E/16193/ML). Wśród jej prac można znaleźć te o układzie pasowym z przedstawieniami stylizowanych drzewek, ptaków i zwierząt: wróbli, gęsi, przepiórek, bocianów, kur, zajączków oraz postaci ludzkich – kobiet z nosidłami do wody czy maselnicami do ubijania masła. W wycinankach pionowych, tak zwanych drzewkach, powstałych przez jednorazowe złożenie prostokątnego kawałka papieru, dominuje motyw bociana. Obok aniołków, postaci kobiecych, stylizowanych liści i pawich oczek pojawia się także w wycinankach wieloosiowych (o czterech lub ośmiu osiach) przybierających kształt koła, rozety, kwadratu albo gwiazdy (patrz: E/17672/ML). Ich wzór tworzą dodatkowo różnego rodzaju nacięcia – w kształcie oczek, ząbków, strzałek, skomponowanych w powtarzalny symetryczny wzór, oraz ząbkowane krawędzie. Artystka wykonuje je z papieru glansowanego w jednym kolorze: żółtym, pomarańczowym, czerwonym, różowym, fioletowym, niebieskim, zielonym, brązowym, czarnym, złotym.

Twórczyni zdobyła wiele nagród w konkursach wycinankarskich. Prace, które znajdują się w zbiorach kilku polskich muzeów, są prezentowane na wystawach czasowych. Muzeum Narodowe w Lublinie posiada ich sto piętnaście. Słabczyńska zajmuje się również fotografią przyrody oraz poezją ludową – w krótkich wierszach opisuje obrzędy i obyczaje ludowe. Jest członkinią Stowarzyszenia Twórców Ludowych.