Konsola

Stół konsolowy [Konsola]
Prezentowany stół konsolowy jest jednym z sześciu podobnych mebli wraz z S.3705MŁ; S.4207MŁ; S.4209MŁ; S.4211MŁ; S.4213MŁ. Stanowią one uzupełnienie kompletu dla czterech stołów z półkami S.520MŁ; S.524MŁ; S.542MŁ; S.559MŁ. Podobieństwo użytych materiałów i detali dekoracyjnych świadczy o wspólnym pochodzeniu warsztatowym zestawu mebli, najwyraźniej przeznaczonych dla potrzeb ekspozycyjnych. W starożytności konsolami nazywano wsporniki używane w architekturze, na przykład greckiej i rzymskiej. Łacińskie słowo „consol”, tłumaczone jako pocieszenie, przeszło do wielu języków europejskich. We Francji terminem „console”, w znaczeniu wsparcia lub podpory, nazwano wprowadzone pod koniec XVII w. wsporniki, postumenty, przyścienne stoły o wąskich, półkolistych i zbliżonych do półkola blatach osadzonych na podporze lub nogach. Konsole pełniły funkcję dekoracyjną, służyły do ekspozycji rzeźb, zegarów, waz i podobnych wyrobów używanych do ozdoby wnętrz reprezentacyjnych. We wnętrzu grupowano je symetrycznie, często wyznaczając im przestrzeń między oknami lub drzwiami. Dla większej stabilności mocowano je zazwyczaj do ściany. Przylegający do niej tył konsoli pozostawał surowy, nieobrobiony, w odróżnieniu od boków i płaszczyzn skierowanych do widza. Spopularyzowane w ciągu XVIII w. konsole przybierały kształty zgodne z panującą modą, z zastosowaniem charakterystycznych form stylistycznych i detali. Opisywanej konsoli nadano formę przyściennego półkolistego stołu z trzema nogami, wspartymi na półkolistej podstawie. Politurowany blat i podstawę fornirowano warstwą mahoniu. Wygięte i spięte łączyną nogi pokryto rzeźbiarską dekoracją stylizowanych liści akantu. Snycerka stanowi wyraźny akcent klasycyzujący w przejrzystej formie mebla typowej dla stylu biedermeier, dominującego w Europie środkowej od drugiego do piątego dziesięciolecia XIX w.  
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967