![E/15158/ML Rzeźba w drewnie lipowym, polichromowana, przedstawiająca postacie matki i dziecka przy kołysce z niemowlęciem. Całość zakomponowana na postumencie wys. 4,4 cm i dł. 22 cm, o kształcie z przodu półokrągłym. Pośrodku usytuowana kołyska na biegunach, wys. 9 cm i dł. 11,2 cm. Kołyska czerwona, ścianki szczytowe ozdobione bukietami składającymi się z trzech wielopłatkowych kwiatów w kolorze żółtym i tulipanowych zielonych liśćmi. W kołysce, w beciku białym, w czerwono-zielone kropki, dziecko, w niebieskiej chustce na głowie. Z lewej strony kołyski postać matki, w długiej jasnoróżowej sukni, w pasie przepasanej fartuchem w żółto-zielono-pomarańczowo-niebieskie poziome pasy. Twarz płaska, nos długi prosty, usta wąskie małe, oczy owalne o podkreślonych białych białkach i czarnych źrenicach, brwi łukowate czarne. Na głowie czerwona chustka zawiązana pod brodą. Spod niej wystają czarne włosy. W rękach trzyma butelkę z mlekiem. Z prawej strony kołyski stoi dziecko w żółtej sukience z niebieskim kołnierzykiem. Twarz dziecka płaska, nos prosty wąski, usta małe, oczy owalne, brwi proste czarne. Włosy czarne, proste sięgające do ramion, zaczesane z grzywką na czole. Ręce wsparte na kołysce.](/brepo/panel_repo/2022/04/16/gigmpc/contain-360-1000-max-e-15158-ml-001.jpg)
Matka z dziećmi
1976
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Sztuka Ludowa Lubelszczyzny (XVII – 1. połowa XX wieku)
Rzeźba, podobnie jak malarstwo, w kulturze ludowej będąca wyrazem potrzeb artystycznych i duchowych, wyraziście ujawnia indywidualność twórców. W XIX i na początku XX wieku przedstawienia rzeźbiarskie były związane z kultem religijnym. Od 1960 roku, gdy rozpowszechniła się moda na ludowość, twórców ze środowisk wiejskich zaczęto promować szerzej. Obok prac o tematyce religijnej pojawiły się kompozycje podejmujące wątki świeckie (patrz: E/14750/ML) przedstawiające sceny z życia wsi (patrz: E/16317/ML) czy obrzędy rodzinne i doroczne.
W Woli Gułowskiej koło Łukowa w 1965 roku powstał ośrodek rzeźby. Było to ciekawe, ponieważ ten rodzaj twórczości nie miał na tym terenie pierwowzorów, a jego charakter kształtował się w ciągu zaledwie kilkunastu lat od chwili powstania. Marian Adamski (1929–2007) z Sobisk, pod wpływem swego szwagra Henryka Wierzchowskiego – znanego rzeźbiarza z okolic Sierpca na Mazowszu, zaczął rzeźbić. Jego śladem poszli synowie: Zenon (1952–2012) i Tadeusz (urodzony w 1956 roku; patrz: E/15826/ML) oraz dalsi krewni i sąsiedzi. Rzeźbiarze starali się odtwarzać cechy formalne tradycyjnej rzeźby, wprowadzając własne rozwiązania kompozycyjne. Bardziej rozbudowane bryły ich prac ukazywały ruch i asymetryczność przy niezmiennej ekspresji formy i szczerości przekazu. Tworzyli w różnych gatunkach miękkiego drewna: lipie, topoli, wierzbie i brzozie. W początkowym okresie dłuta wykonywali sami, podobnie jak pastę z wosku i terpentyny, którą zabezpieczali powierzchnię rzeźb pomalowanych wcześniej farbami akwarelowymi, plakatowymi lub wodnymi. Każdy wypracował własny styl.
Jednym z rzeźbiarzy był Marian Łubianka (1946–2019). Pierwsze rzeźby zaczął tworzyć w 1970 roku. Jego ulubioną formą były płaskorzeźby, w których ukazywał codzienne życie wsi w różnych porach roku i jej mieszkańców podczas czynności domowych i gospodarczych, między innymi przy przygotowywaniach i spożywaniu posiłków, podczas prac w pasiece, tartaku lub kuźni. Wszystkie prace pokrywał polichromią, a w malowaniu pomagała mu żona, Elżbieta. Brał udział w wielu konkursach i kiermaszach o zasięgu lokalnym i krajowym. W 1978 roku zdobył pierwszą nagrodę w konkursie „Twórczość ludowa kroniką tradycji polskiej wsi”. Jego rzeźby znajdują się w zbiorach muzeów w Łukowie, Lublinie, Krakowie i Warszawie.
Autor / wytwórca
Rodzaj obiektu
rzeźba
Technika
polichromia, rzeźbienie
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1976
Muzeum Narodowe w Lublinie
1975
Muzeum Narodowe w Lublinie
1982
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna