Koszyczek

W Lubartowie, który w połowie XVIII wieku, na prośbę ówczesnego właściciela miasta – Pawła Karola Sanguszki, przywilejem z dnia 22 listopada 1744 roku od króla Augusta III otrzymał prawa miejskie, została założona manufaktura fajansu.

Z inicjatywy Henryka Łubieńskiego lubartowską fabrykę zorganizowano w budynkach po stajniach oraz dawnych spichlerzach dworskich. Przez pierwsze lata, do około 1843 roku, manufakturę prowadził Saksończyk Robert Wendler, natomiast w dalszych latach zakładem kierował Teodor Mattschas. Dobra passa lubartowskiej manufaktury nie trwała jednak długo, gdyż już w 1845 roku majątek wraz z wytwórnią zostały zajęte przez Bank Polski, wskutek zarzutów, które postawiono Henrykowi Łubieńskiemu. Dotyczyły one niegospodarności i w konsekwencji strat, na jakie naraził bank, będąc jego wiceprezesem. Brak dobrej organizacji, a tym samym szybko pogarszająca się sytuacja finansowa fabryki, spowodował podjęcie decyzji o jej likwidacji w 1850 roku.

Kamionkowe i fajansowe wyroby lubartowskiej manufaktury charakteryzowały się specyficznym, niepowtarzalnym stylem. Wytwarzane talerze, talerzyki, wazy, wazoniki czy plecione koszyki o jednotonowej barwie – białej, szarej, kremowej, brunatnej, brązowej o różnych odcieniach – współgrały z interesującymi dekoracjami, jak na przykład postaci ludzkie, motywy mitologiczne czy zwierzęta – przy czym ulubionym i często powielanym wzorem były psy.