Gorset ślubny

Gorset do stroju ślubnego został wykonany z białego atłasu w kwiatowy deseń i białej bawełnianej podszewki przed I wojną światową w Piotrkowie, w gminie Bychawa. Jest uszyty maszynowo z trzech głównych części, czyli pleców i dwóch przodów. Ma siedemnaście owalnie zakończonych tacek doszytych w dolnej części. Z przodu jest sznurowany białą wstążką przewleczoną przez pięć haftek doszytych po każdej stronie zapięcia. Wycięcia z przodu i z tyłu są mocno wykrojone, brzeg przy zapięciu, a także wycięcia na rękawy obszyte białą wełnianą taśmą, zwaną szczotką. Ozdobę gorsetu stanowią taśma, zwana złoty szych, i jasne cekiny, naszyte w kilku pasmach na brzegach wycięć z przodu i z tyłu, wzdłuż zapięcia oraz w pasie nad kaletkami. Przy wycięciu rękawów jest naszyte jedno pasmo taśmy, na tackach po dwie.

Gorset był specjalnie szyty na uroczystość ślubną w okolicach Lublina. Noszono go z białą lub kremową spódnicą, podobnie zdobioną w dolnej części. Elementy te wykonywano z najlepszych materiałów, na jakie było stać rodzinę, czyli atłasu lub jedwabiu. Ubiór panny młodej dopełniała biała koszula z białym haftem oraz specjalnie przygotowywane nakrycie głowy, czyli czerwony czepiec pokryty sztucznymi kwiatami, wstążkami i cekinami. Gorset mógł być noszony przez młodą mężatkę jeszcze kilka lat po ślubie. Mogła go też przekazać młodszej siostrze.

W okresie międzywojennym ubiór tradycyjny został zastąpiony długą białą suknią ślubną wzorowaną na modzie miejskiej, a czepiec zamieniono na biały welon.