Wincenty Pol

Skończywszy lat 51, latem 1858 roku, Wincenty Pol (w towarzystwie Franciszka Wężyka, prezesa Towarzystwa Naukowego Krakowskiego) wybrał się w podróż spod Wawelu do Królestwa Polskiego.

Najpierw odwiedził Warszawę. Choć na licznych spotkaniach i przyjęciach rozprawiano zapewne o sprawach ważnych i wzniosłych, to prozaicznym celem ekskursji było odzyskanie od wydawców honorariów należnych za opublikowane utwory.

Za pamiątkę z tego pobytu można uznać przechowywane w zbiorach Dworku zdjęcie – portret Wincentego Pola wykonany w Zakładzie Fotograficznym Karola Beyera przy ul. Krakowskie Przedmieście (na rogu Karowej). Fotografia ma modny wówczas, niewielki format, zwany carte de visie, i jest jedną z wielu odbitek. Zakład bowiem powielał i sprzedawał zdjęcia z podobiznami sławnych ludzi.

Karol Beyer (1818–1877), pierwszy zawodowy warszawski fotograf (o niemieckich korzeniach), już na początku lat 40. XIX wieku opanował sztukę wykonywania dagerotypów, a dekadę później technikę kolodionową. Na krótko przed otwarciem firmy doskonalił rzemiosło fotograficzne w Paryżu. W prowadzonym w latach 1844–1867 zakładzie wykonywał przede wszystkim portrety, zarówno mieszkańców Warszawy, jak i osób przybywających z całego kraju. Byli wśród nich głównie przedstawiciele inteligencji i burżuazji. Uwieczniał również widoki miast. Do historii przeszedł nie tylko jako „ojciec polskiej fotografii”, ale również współzałożyciel „Tygodnika Ilustrowanego” oraz zapalony numizmatyk – twórca Warszawskiego Towarzystwa Numizmatycznego.

Wincenty Pol był w Warszawie tak owacyjnie witany i serdecznie goszczony, że zaniepokojone władze carskie wystosowały dlań policyjny nakaz opuszczenia miasta. Wyproszony, udał się do Lublina, by po niemal półwiecznej nieobecności odwiedzić miasto swego urodzenia.