Bransoleta żebrowana

Bransoleta została wykonana z grubej brązowej blachy. Ma owalny kształt, a jej zachodzące lekko na siebie końce są ornamentowane motywem rytej kratki. Pozostałą powierzchnię pokrywa bardzo oryginalne zdobienie w postaci poprzecznego żebrowania. Tak znakomity plastyczny efekt wytwórcy uzyskali dzięki odlaniu bransolety w specjalnej formie. Ten typ ozdób jest rzadki na terenach Polski. Do tej pory odkryto tylko trzy egzemplarze w dwóch skarbach pomorskich i jednym z Wielkopolski. Bransoleta stanowi element skarbu złożonego z jeszcze jednej bransolety żebrowanej, trzech odmiennie zdobionych bransolet oraz czterech siekierek. Depozyt odkryto w 1906 roku przy kopaniu rowów fundamentowych na parceli właściciela tartaku Hermana Poratha. Wszystkie przedmioty leżały razem, bezpośrednio w ziemi, na głębokości około 0,5 m. Przekazano je do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii Pomorza i Starożytności. W Szczecinie przechowywane były do sierpnia 1944 roku, po czym wraz z innymi eksponatami o dużej wartości zostały ewakuowane w głąb Niemiec, co było podyktowane ochroną zasobów muzealnych przed zniszczeniem w trakcie nalotów alianckich na miasto oraz zapewne przed wojenną grabieżą. Do zbiorów szczecińskich depozyt powrócił dopiero w 2009 roku w ramach polsko-niemieckiej wymiany zabytków archeologicznych. Depozyt ze Storkowa, datowany na 1. połowę IV okresu epoki brązu (lata ok. 1100–1000 BC) wiąże się z bardzo wczesnym stadium osadnictwa kultury łużyckiej na Pomorzu. Był to niezwykle interesujący etap rozwojowy tej kultury z uwagi na przejściowy charakter. Mieszała się tu bowiem tradycja kultur mogiłowych, wznoszących kurhany i składających swoich zmarłych do ziemi niespalonych, z nowymi trendami kultur kręgu pól popielnicowych, preferujących zakładanie dużych cmentarzysk ciałopalnych.

Dorota Kozłowska