Salon Kolumnowy część II

Nazwy historyczne: „Pokoy w Kolumnach Marmurowych N 19” (inwentarz zamku z 1802 r.), „Pokój Kolumnowy Jonicki” (inwentarz zamku z 1805 r.),            „Salon Kolumnowy” (inwentarz zamku z 1862 r.), „Sala jadalna pod latarnią” (Spis inwentarzowy zamku łańcuckiego z 1929 r.) 
Nazwy inne: Sala Kolumnowa
Czas powstania: około 1790 r., nieznaczne przekształcenia 1890-1895 r.
Architekci: Szymon Bogumił Zug (1733-1807)
Artyści: Karol Chodziński (projekt posadzki)

Salon Kolumnowy usytuowany jest na pierwszym piętrze łańcuckiego zamku, w narożu skrzydeł południowego i wschodniego. Wraz z Galerią Rzeźb, Teatrem, Salą Balową i Wielką Jadalnią należy do zespołu sal reprezentacyjnych przebudowanych w latach dziewięćdziesiątych XVIII i na początku XIX wieku z inicjatywy ówczesnej właścicielki zamku księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej (1736-1816). Salon urządzony został około 1790 r. w stylu klasycystycznym według nieco zmienionego projektu Szymona Bogumiła Zuga (datowanego około 1785 r.).
Jest to pomieszczenie na planie prostokąta z półkoliście zaokrągloną częścią wschodnią wydzieloną kolumnadą z czterech par szarych stiukowych kolumn jońskich. Na osi półkolistej ściany wschodniej znajduje się wysokie, półkoliście zamknięte okno. Na jego tle, pośrodku kolumnady, stoi marmurowy posąg Henryka Lubomirskiego jako Amora wykonany przez najwybitniejszego rzeźbiarza włoskiego okresu neoklasycyzmu Antonia Canovę (1757– 1822) w latach 1786 -1788 w Rzymie, na zamówienie księżnej Izabeli Lubomirskiej. Henryk Lubomirski (1777-1850) był synem Józefa Lubomirskiego i Ludwiki z Sosnowskich, wychowankiem księżnej Izabeli Lubomirskiej, swej dalekiej ciotki.
Ściany z boazerią cokołową wieńczy stiukowy fryz z motywem wici akantowej. Ścianę wschodnią pokrywa wykonana w 2016 r. techniką druku cyfrowego replika chińskiej tkaniny jedwabnej, haftowanej, z  przełomu XVII i XVIII w. Wszystkie ptaki składają hołd parze ptaków Feng, która zdobiła Salon Kolumnowy od czasu jego urządzenia przez księżną Izabelę Lubomirską. W ścianie północnej znajduje się klasycystyczny kominek z szarego marmuru. Nad nim prostokątne lustro w złoconej ramie. Powyżej sztukatorska płycina przedstawiająca wazę oplecioną przez węża, ujętą po bokach akantową wicią z rogami obfitości. Na drzwiami prowadzącymi do korytarza wschodniego i Galerii Rzeźb odcinki belkowania wsparte konsolami ujmującymi sztukatorskie płyciny z wicią akantu. Z sufitu ozdobionego rozetą skomponowaną z liści akantu i lauru zwisa klasycystyczna alabastrowa ampla, a dwie takież ample wiszą w kolumnadzie.
Dębową posadzkę zdobi bordiura i wielka rozeta o motywach roślinnych i kół, ułożona z różnych gatunków drewna; wykonana została w latach trzydziestych XIX w. według projektu Karola Chodzińskiego.  

Bibliografia:
B. Majewska-Maszkowska, Mecenat artystyczny Izabelli z Czartoryskich Lubomirskiej, Warszawa 1976
Katalog zabytków sztuki w Polsce, seria nowa, t. 3: Województwo rzeszowskie, pod red. M. Omilanowskiej, J. Sito, z. 5: Łańcut i okolice, oprac. M. Omilanowska, J. Sito, Warszawa 1994
B. Trojnar, Rzeźba w Muzeum-Zamku w Łańcucie. Dzieje kolekcji, ekspozycja, katalog, Łańcut 2006


Opracowała
Barbara Trojnar